سه رباعی فارسی

1
بیچاره ببین چرا چنین زار شدی
در چشم جهانیان چنین خوار شدی
از بهرکه می کنی توپیراهن چاک
بنگر زخرافه ها چنین هار شدی!

2

خون گریه دلا هموطنان حیرانند
با جهل ستیزان همه در زندانند
ای ننگ برآن بی وطنی کز سر جهل
خائن به خدا و خلق سرگردانند
(خائن به وطن معرکه می گردانند)

3

ای وای که رسوایئ زسر بگذشته است
هر بی هنری حاکم ایران گشته است
ای هم وطن این ننگ به خون باید شست

برخیز که هر بد زبدتر بگذشته است!

.

سرسرا

وسته ده هرچی بزم توفانه مه نی دست و پا‏

.

وان کونم بالا نی یم دونبـــــــاله فردا بیش از این
دین میرم گردابه من وان گردم از پا بیش از این

وسته ده هرچی بزم توفـــــانه مه نی دست و پا
های بپرکم ویشتایی از باد و سرما بیش از این

ده بدا دونیا فوگورده مردومــــــــانام گوز بجیب
هرکی هرچئ به جهندم بی سراپــــا بیش از این

آب جه سر بوگذشته بیخود های بزم وِر جولفه جا
واستی از مردوم گروختن نه کی همپا بیش از این

یاری یو یاور داهــــــــــــــــان آبچا بو گفتن ده نشا
بی چرا ره وسته مردن بی مهابــــــــــا بیش از این

آی دمرده یاره زندان یاره هر تـــــــــــــا کار و زار
ده واسی جنگل جوخوفتن نه کی روسفا بیش از این

گیل آوایی داب نوکون سختی می یانی آهــــــــو داد

سینه آب گردابه مئن، نه کی اوروپــــا بیش از این!

.

پنشتا قدیمی چاردانه!

1

تی راشه پایمه دیل واهیـــــــــلا بو
نانه هیکس چی واستی دیل پورابو
هاتو را فــــــــان دِرَم با داد و بیدا
نی یافم آشـــــنا چوم پاک کورا بو

2

بشم گیلان ده وسته تاســــــــیانی
ده وسته دوریو غوربت، جودایی
بشم چنگل، بشم دریـایو مورداب
کی وسته وسته وسته تاســــیانی

3

هاچین بــــــانه نیگیر مرا نخوایی
امی مئن ده ننه انقد ســـــــــیوایی
منم من کی ایسم هانده تی قوربان
آیم تی خــانه دورو ور غوروبان

4

ایسم شلمان پوشت هانده تی رافا
تی لیسکه همســـــاده به می بپپا
تره تا شیب زنم یافی می جــایه
می دیل قاقه تی او کتله صــدایه

5

نانم تی مار ه یا کی تی صـــــدایه
کی می دیل زئندره لاب بی حیایه
گیره انـــگاره پاک آ ترکمه زای

هاتو کی ایشــــتاوه تی پا صـدایه

.

تو او طرف من آطرف، گیلیکی ترانه ره شاید!

.

تو او طرف من آ طرف
فو وسته پورد آمی میان
ترا دوارسته ده تنهایی
واسی آینه مرا گب بزنی
آمی سیوایی یا هاتو
ایتا ایتا رج بزنی
من تی واسی شواله یم
هانده تی چوم برایمه
جه آطرف تا او طرف

سیوایی دریا مانسن
نا آمی مئن
جه می طرف تا تی طرف

هانده تویی با تی دو چوم
مرا لوچان زئن ده نوا
ارسو مرا شورما بوم

ویریز
بدم
وای کی جه او کرانه
دور
سیا شبا وا دواری
آخ
واتابی

خزر خزر شوالا بم
موجه مرا ترانا بم
تی واستی بم مثاله پورد
جه می طرف تا تی طرف

وسته سیوایی
چقدر
تو او طرف
من آطرف

.

تازه ترین ویدئوکلیپ با غزل گیلکی از گیل آوایی-25

می چومه اشکانه مرا

می چومه اشکانه مرا

.
تی دامنا هیستا کونی می چومه اشـــــــکانه مرا
بازین ترا لیسکا کونی مردومه حرفـــــــانه مرا

تو ده ازازیلا بویی لوچــــــــــــان زنی رادواران
زرخه پوتارا بوندری گردی رقیبــــــــــــــانه مرا

ترکمه ای، وَل وَله ای هــاچین کرا واکف داری
بیخود مرا لقد زنی تی خـــــــــــاشه لنگانه مرا

زلاش باوردا چو زنی هرمــــــاله سربرا نیبی
لیلیکه دارانا مانی زولفه پریشــــــــــــانه مرا

لانتی بوبوی روخانه من گوسـکا بدام دکفته یا
پاک ده فوتورکسی هاچین او گوزه گبــانه مرا

هاچین کرا چوکـــوش زنم آهینه سردا بوخودا
خیاره سر دلاری تو تی لیســـــکه کارانه مرا

دپرکمه بیدارابم، تی تی زنم، بهـــــــــــــارا بم
اگرچی ول بیگیفتمه تــــــــی کرده کارانه مرا

گیل آوایه جه سر بوشو آ روزیــگاره ناکسی

نخام ترا خایم بشــــــــــم می دس برارانه مرا

.

اولی بیتا کی می زبان بامو بینویشتم، بازین هاتو خوره خوره آمد!!! بنام آیه تا بخوانید شاید شمرا خوش بامو!کاره ده!!!

.

سرسرا

.

سیلاب

.

موش و گوش و دیوار
گزمه گشت نفسگیر
نواله ی پاداش می چرد
پچ پچ هزار حادثه
سیل خروشانیست در راه
نگاه کن
شب بی مهتاب
ستاره باران آنهمه فریاد است
آه
نور افشان اینهمه لج
بودن
بودن
بودن
بودن ِ یک دشت خاوران سرخ
سیلاب بی گریز
ناگزیر

موش
گوش
دیوار
گزمکان هرز
بیهوده
بیهوده

بیهوده عرق ریز ِ سلیطگانند

.

سرسرا

.

گیلغزل با برگردان فارسی: خیلی وخته نیشتاوستم تی صدایا بی وفا- گیل آوایی

خیلی وخته نیشتاوستم تی صــــــــــدایا بی وفا
شاید از خاطر ببردی گیل آوایــــــــــــا بی وفا

پوزماته چوم برایم بیشـــــــــــــتاوم تی پا صدا
لیسکابوستی جا دیهی کتله صــــــــدایا بی وفا

های کرا قاقا بمه با می پیاله تی خـــــــــــــیال
تو جیگیفتی آ زمانه تی وفـــــــــــــــایا بئ وفا

دابه پاک هرکه دینی بوســـــتاندره کوره پیچا
تا اکه به سم تی رافا، تی خودایـــــــــا بی وفا

وستاکون تسکه دیـلانا چومبرا نان وای وای
روزو شب چـوم اینتظاری تی صفایا بی وفا

ول کشه دیل تا دپرکه ان همه تامتوم ایســان
تا آکه، را، فاندرستن، یاره پایـــــــــا بی وفا

گیل آوایی ازتوگه هریــــــــــارو قاراباگولاز
وامرازه دستانه دس بی دســـــــکلایا بی وفا

فارسی:

خیلی وقت است که صدایت را نشنیدم بی وفا

شاید از خاطر برده ای گیل آوا را بی وفا

زمان زیادیست که چشم براه شنیدن صدای دمپایی چوبی ات هستم

لوس شدی، صدای دمپایی چوبی ات را دریغ می کنی بی وفا

هی مات می شوم با پیاله ام و خیال تو

تو در این زمانه وفایت را دریغ کردی بی وفا

رسم  است انگار هر که را می بینی بی چشم و رو می شود

تا کی چشم انتظارِ صفای تو باشم بی وفا

شعله می کشد دل تا از لب فروبستن وُ سکوت در می آید

تا کی چشم به  راه دوختن، پای یار را بی وفا

گیل آوایی از تو می گوید با هر یارِ غار

به دستِ دستها نمی  آید بی دست زدن بی وفا

.

.

گپی اگر چه ناتمام

.
این سالها جوری گذشته که انگار بخواهی خواب بوده باشی و کابوسی را گرفتار آمده باشی. کابوسی که بلایی بخواهد سرت بیاید و تو باشی و هزار کلنجار رفتن با آن بلا. و در این کلنجار رفتنهای نفس گیر، با دو نماد با خودت روبرو باشی که در تلاش بیرون آمدن از آن، برسی به آن نمادها که دلت غنج می زند(1) از برایشان.
یکی از این نمادها شاید در چند و چون فراگیرش، وطن باشد و دوستان و آشنایانت.
هرچه که از خواب بودن و کابوس می گذرد همه آن نمادها بکر و دست نخورده به همان صورت در چشم اندازت رخ می نمایانند. بی آنکه بخواهی به خواب و کابوس و یلای ناگهانی بیاندیشی، حسی در تو همیشه این پا آن پا می کند. یک بی قراری ِ هماره که دمار در می آورد. دمار در آوردنی که نه گذر زمان را حساب می کنی و نه دگرگونی ای که هم در درون و هم بیرون تو اتفاق می افتد.
اتفاق افتادنی که گاه به تلنگر ِ برخوردی یا حادثه وُ اتفاقی بیدارباش ات می دهد. بیدار باشی که در می یابی از آنچه که در واقعیت روزگار بر تو و نمادهای ات گذشته و می گذرد و خواب و کابوس و همه آن چه که گذرا و ناپایدار و برون از روزمره ملموس ات می پنداشته ای، سالهای شتابناکیست که گویی به هزار درد ِ سه ده، از تو کنده و برده است. بردنی که دیگر هیچ اش نمی تواند دست یافت.
از رفتن به گذشته و یاد و یادمان و خیال که بگذریم یک نکته ی برجسته داغت می کند وقتی که به یک فاصله نجومی ِ تغییر می رسی. تغییر که هم در تو که کابوسی را پنداشته بودی گرفتار آمده ای و هم در نمادهای دوست داشتنی ات که بکر و دست نخورده مانده بوده است. و درد آنجا کاری تر می شود که می بینی چقدر دور شده است از آنچه که در کوله یاد و خاطرت داری و آنچه که در واقعیت روزگار دست و پا می زند. مشخص تر اینکه آن وطن و دوست و آشنایانی که در ذهن تو بکر و دست نخورده با همان حال و هوای سالهایی که بوده ای و با خود می کشاندی و می کشانی اش و در فراز وُ نشیب سالهای کندن وُ دربدری هزاربار خلوت کرده ای و پیوند داده ای به هر حس و حال و هوای ات؛ چنان با واقعیت برون از ذهن فاصله دارد که هراسناکت می کند وقتی بخواهی با آن روبرو شوی. به عبارت دیگر وطن مانده در ذهن و یاد و یادمان، زیباتر و دوست داشتنی تر مانده است و به این همه ناروایی و زشتی و دروغ و عوامفریبی بیمارگونه آلوده نشده است و بیم کمرشکنی را دچار می شوی از این وطن مانده در ذهن ات که با روبرو شدن با آنچه که هست، خراب شود. تازه این آغاز ماجراست! آه غم انگیزی گلوگیر می شود وقتی که در می یابی هم دور مانده ای در بیگانگی محض و سال به سال انتظار شمرده ای و هم از فرایند آن خواب و کابوس و بلا و واقعیت هراسناک، بیگانه تر.
و بغض غریبی تردید می کارد در این پا آن پا کردنهای از برای در آمدن از کابوس! تا هر چه پیش آید، بادا باد! از پی این همه که رفت!


1) غنج زدن . [ غ َ زَ دَ ] (مص مرکب ) غنج زدن دل برای چیزی یا کسی . سخت خواهان و آرزومند او بودن : دلش برای او غنج میزند.( مرجع: لغت نامه دهخدا )

بازی عشق

بازی عشق

گیل آوایی
سپتامبر2008

دامن کشان
ساقی می خواران
مست و گیسو افشان
از کنار یاران
می گریزد....

نه! امکان ندارد که بخواهم از تکرار این آهنگ خلاص شوم. از صبح زمزمه این آهنگ رهایم نمی کند. صورتم را هنوز خشک نکرده، خوش خوشانه زمزمه اش شروع شده است.
از پنجره که به بیرون نگاه می کنی انگار همه دلمردگی ها را در این هوا جمع کرده اند و من ِ بی حوصله از همه چیز، با این آسمان که چادر ابر بر خود کشیده، آوازم گرفته است.
امروز از آن روزهاست. از آن روزهایی که بقچه خیال بگشایی. بی آنکه چون و چرای اش را بدانی یا بخواهی. بی اراده و خواست، می نشینی به گشت و وا بینی ِ در لابلای هرانچه که تا کرده ای با خودت!
از آن هوای ابری، نه باد و نه آفتاب! است که دلت برای یک لحظه نور افشانی خورشید لک می زند. هوای دم کرده ی دلگیر که روشنای خاکستری روز جان می دهد برای فکر کردن! انگار که همه چیز آماده شده باشد تا همه دلتنگی هایت را مرور کنی.
وقتی هم که دلتنگی ها سراغت می آید، اولین حسی که در تو جان می گیرد مثل این است که هیزمی بر روی هم تلمبار کرده باشی. چوب کبریتی در دست با شعله لرزان که از هوای دهانت هم دورش می داری تا هیزم ها را بگیرانی، حس تنهایی، حس دوری، حس سفر کردن به هر آنجایی که هزار یاد و خاطره داری، پروازت می دهد.
هوا که اینطور پیله می کند تا لج ِ آدمی را در بیاورد، خیالبافی ها هم مثل گُر گرفتن هیزمها، شعله های آتش اش را می رقصاند. و تو می مانی و هزار خیالت.
درحالیکه پرکشیدن خیال، بی خیال اینکه چه می کنم و به چه باید بپردازم، شروع شده، شده ام آن شیدای در جمع و جای دیگر بودن! خیالبافی ام گرفته است. خیالبافی ای که حتی آسمان ریسمان بافتن هم می شود مشغله ساعتها نشستن که بر پوز این هوای بی همه چیز بزنی که چنین لج کرده و کز کرده، بر شانه هایت می نشیند.
گوشه ای، بی حوصله تر از هر وقت، با خود خلوت کرده ام. به آسمان خیره نگاه می کنم. توده ی ابری، رنگی ِ مات، خاکستری گاه تیره ی آسمان پوشیده را دنبال می کنم. طوری که حواسم به همه جا و هیچ جا ست. شاید دنبال چیزکی می گردم .
زنگ در مثل صدای رعد و برقی سکوت خانه را می درد. بخود می آیم. بلند می شوم. بطرف در می روم. در فاصله کوتاه چند ثانیه یا لحظه ای که راهروی میان من و در را طی می کنم، کنجکاوی ام گل می کند که حدس بزنم چه کسی ممکن است به سراغم آمده باشد. با کسی قرار ندارم. یعنی حوصله با کسی بودن یا پذیرایی از کسی را هم ندارم.
بی حوصلگی محضی که آدم از بودن با خودش هم حالش بهم می خورد.
در را باز می کنم. چهره ی خندان نوناک تمام حال و هوایی که در آن بوده ام، را تغییر می دهد. وجد و شور و حال خاصی در من پا می گیرد. بوسه ای و آغوشی که انگار فریاد تندرواری، زیبایی ِ بودن و زندگی را آوازم دهد، مرا در خود می گیرد.
هنوز ننشسته می گوید:
- چی شده که اینقدر غربت زده با یه من عسل هم نمیشه خوردت!
با لبخند خوش به حالانه ای از بودن اش، می گویم:
- تو هم چه وقت خوردنت گرفته! نمیشه من بخورمت! خیلی.....
در حالیکه صدای خنده اش، همه همسایه ها را به خودشان می آورد که خاکستری هوای کز کرده را دمی از یاد ببرند، می گوید:
- خوبه هر دوتامون ویر خوردنمون گرفته! پاشو! پاشو یه آبی به سر و روت بزن، قهوه ای چیزی دست و پا کن...
صحبتش تمام نشده است که می گویم:
- اه که لج ام در میاد با این پذیرایی های کلیشه ای ! فهوه ای و گپی و بعدش..
بصدای نازآلودی می گوید:
- بیخود لج ات نگیره! هر چیزی از یه جایی با یه چیزی شروع میشه
لحظه ای با حالت متفکرانه سکوت می کند. ناز دلنشینی در چهره اش است. نازی بازیگوشانه که بخواهی چون تکه مومی در دستانش، تن به هر چه بادا بادش دهی.
تا پیش از آمدنش، پرنده ی کز کرده ای بودم که در لانه خویش خیال می بافتم. با آمدن نوناک همه چیز عوض می شود. دیگر هوا هم دلگیری تا پیش از آمدن نوناک را ندارد. بی حوصلگی جایش را به شوق پر و بال گشودنی داده است که هوای پرواز وسوسه می کند.
غرق نگاهش هستم. لبخند شیرین اش مجال هیچ اندیشه ای نمی دهد مگر تن دادن به نسیم شورانگیز بودنش که شوق می آفریند. زیبا ست. دلنشین است. جانانه دل می برد.
سکوت خانه رنگ باخته است. خرامیدن او که به نازی دلپذیر هر گوشه ای را سرک می کشد، مرا بر سر ذوق می آورد.
کرختی شیرینی در تمام جانم می نشیند. می خواهم برای در آغوش گرفتنش خیز بر دارم که کیفش را باز می کند. چند شمع از میان کیف بیرون می آورد ومی گوید:
- می خوای کمی شاعرانه اش کنیم!؟
می گویم:
- تو شعری، زیبای من، تو شاعرانه ترینی.
لبخند ملیحی بر لبانش می نشیند و می گوید:
- باز که شعر گفتنت گل کرده
می گویم:
- اینطور که تو آدمو تسخیر می کنی دیگه مجال شعر گفتنی نمی مونه! میدونی چی یه؟
با کنجکاوی خاصی می پرسد:
- نه! بگو چی یه!
می گویم:
- گاهی آدم کلمه، واژه واسه گفتن حس اش کم می یاره یعنی نمی تونه همه ی اونی که می خواد بگه!
با نگاه شیرین بازیگوشانه ای می گوید:
- خوب عزیزم بخون برام!
می گویم:
- دقیقا گرفتی چی می خوام بگم! همون! موسیقی! هنر! زیبای من، هنر بداد آدم می رسه وقتی واژه ناتوانه از گفتن!
در حالیکه شمعها را در میان دستانش دارد، بحالت اینکه بخواهد خمیازه ای بکشد، بسوی من می گیرد و می گوید:
- بیا یه کاری کنیم!
می گویم:
- همه اش یه کار!؟
خنده ی بلندی می کند و می گوید:
- اوا....اینقدر سوال پیچم نکن! بلند شو اینطور نشین هی....
تا بخواهم چیزی بگویم، ادامه می دهد:
- بلند شو یه دوشی بگیر از این خمودگی در بیا
هنوز حرفی نزده ام که می گوید:
- تا وان رو پر کنی این شمع ها رو هم روشن کن. من هم این عودها رو روشن می کنم که بوی پیپ همیشه روشنت رو قابل تحمل کنه.
شمعها را بدستم نداده، رو به پنجره، به چشم انداز سبز ِ تن داده به هوای خاکستری، نگاه می کند. دستانم را بدور سینه اش حلقه می زنم. با شوقی حریصانه بغلش می کنم. عطر تنش یاغی ام می کند. سرکش و بی قرار از لبانش آنگونه که بخواهم همه ی او را ببلعم، بوسه ای می گیرم.
نوناک رام و آرام به همان حالتی که به بیرون خیره شده است، سر بر سینه ی من رها می کند. دستانم را بروی سینه خود در دستانش می گیرد. نوناک است و من و دنیایی که از آن ماست. نمی دانم چقدر در همان حالت می ایستیم. انگار که بخواهم به هر تار موی اش بوسه ای بیاویزم، سر در گیسوان اش فرو می برم. مست در پیچ و تاب آن غرق می شوم که به نرمی دلنشینی رو برمی گرداند و نجواکنان می گوید:
- شمعها رو روشن کن. برو وان رو پر کن....
دستپاچه با نفس نفس زدنهای هیجان انگیزی که بخواهم هر چه زودتر مقدمه چینی ها را پشت سر نهم و از این آوردن و آن بردن خلاص شوم، شمعها را از او می گیرم. قلبم به اختیار نیست. ضربان شتابان آن، سینه را چون طبل ور آمده ای، به پوم تاک می کوبد. با شوق بی مانندی به حمام می روم و شیر آب گرم را باز میکنم تا وان پر شود.
شمعها را هر کدام در گوشه ای از حمام می گذارم. .وسواس خاصی را دچار شده ام.وسواس از اینکه شمعها را در چه زاویه ای بگذارم که رقص نوازشگونه ی شعله اش، توازنی با حال و هوای این لحظه مان را داشته باشد.
هنوز شمعی را روشن نکرده ام که عطر عود از داخل سالن نشیمن فضای همه جا را پر می کند.
پیش از اینکه اولین شمع را که مقابل آینه گذاشته ام، روشن کنم، صدای نوناک مرا بخود آورد:

- لا لا لا لا لاللا للا لای لای لا للا للای لای ...

به این ترانه علاقه ی خاصی دارد. با خاطرات زیادی از ما پیوند خورده است. همیشه هم می گوید که اصل آن، ارمنی است اما آذری ها آن را از خود می دانند و می گویند که ریشه ی این ترانه آذریست. من هم که نه ارمنی هستم و نه آذری، به خنده خود را کشور سوئیس خوانده ام که بین دو کله شق گیر افتاده است. چقدر این تشبیه من تا کنون سبب خنده او شده است.
بارها شده که این ترانه را خوانده و از او خواسته ام که بزبان ارمنی نیز بخواند. باوجودی که اینهمه باهم هستیم اما هنوز زبانش را یاد نگرفته ام و وقتی می گویم:
- لا وِس!؟
با خنده می گوید:
- تو هم با این زبان یاد گرفتنت شاهکار کردی!
در چنان حال و هوایی هستم که نوناک مرا به سبزی و رستن و بهار شدن می کشاند. او عشق می آفریند و من از او سرشار می شوم. او زلال و بی پیرایه می شکفد و من به مهربانی بی دریغ اش چون شرابی از او می نوشم و مستانه پَر می کشم.
با لبخندی که بر لب دارم ادامه می دهم:

- در جام می
از شرنگ دوری
وز غم مهجوری
چون شرابی جوشان
می بریزد

و نوناک با صدای نرم و مخملین اش که هربار می شنوم گویی سوار بر ابرها پر می کشم، واخوان می کند:

- دارم قلبی
لرزان ز ره اش
دیده شد نگران....
از سالن ادامه داد:
- ساقی میخواران،
مست و گیسو افشان
از کنار یاران می گریزد....

هربار که نوناک زمزمه ای می کند. ترانه ای می خواند، حسی سرشار از مهر و زندگی ِ بی غش انسانی، تمامی مرا فرا می گیرد. او مهربانی بی مانندی در دل من می کارد. همیشه هم تازگی دارد . هر بار هم دوست ترش می دارم.
آخرین شمع را هم با صدای دلنشین یار می گیرانم. هر گوشه از حمام را بخوبی وارسی می کنم. رقص شعله های شمع، نور رقصانی را در جای جای حمام می پراکند. بخار از وان حمام بلند شده است. نوناک عودها را گیرانده وعطر آن، همه ی خانه را پر کرده است. بر لبان اش آهنگ ترانه ی خاطره انگیزمان ادامه دارد:
- لا لا لا لا لاللا للا لای لای لا للا للای لای ...
من مست ِ شادابی و سبزانه ی حضور او هستم. شوقی در من است که انگار همه ی زمان همان لحظه است و همه هست و نیست جهان نیز در همان لحظه با او و در او خلاصه شده است که هیچ چیز دیگری در آن لحظه ی مشخص گویی نیست نه اینکه بقول حافظ " یار با ماست چه حاجت که زیادت طلبیم "! نه! اصلا حس کم و بیش خواستن چیزی ، حس کاسبکارانه ای است که هیچ وقت اهل اش نبوده ام تا زیادت طلبی اش را خواسته یا نخواسته باشم. هیچ نیازی به زیاده خواهی در ذهنم نیست. همه چیز در همان لحظه و در نوناک است.
در آغوش ِ هم، بگونه ای که رقص والس +ی را آغازیده ایم، با هم زمزمه می کنیم:

- دامن کشان
ساقی می خواران
مست و گیسو افشان
از کنار یاران
می گریزد
در جام می
از شرنگ دوری
وز غم مهجوری
چون شرابی جوشان
می
بریزد
دارم قلبی
لرزان ز ره اش
دیده شد نگران
ساقی میخواران… از کنار یاران…. مست و گیسو افشان…. می گریـــــــــــــــــــــــــــــــزد…

نرمای سینه اش آتشفانی به جانم می دواند. گر گرفته ام. دستان اش رابه دور گردن من حلقه می کند. زمزمه هامان با
بوسه
بوسه
بوسه
سرشار می شود.
با هر حرکت، یک گام بسوی نور و شمع و شور می رویم.
نوناک با چشمانی مست ِ خمار ، هر بوسه را به بوسه ای پاسخ می دهد. چهره اش گل انداخته است. افشان جنگلی اش را چنان گسترده است که با هر گام چون رقص دل انگیز برگ و نسیم بازیگوشانه از شانه ی او بر سینه ی من سرک می کشد و تار بلند گیسویش گاه دزدانه از میان بوسه هامان می گذرد.
چنانکه از هوای خفه ی چاردیواری، به سراسیمه گریزی، پنجره بگشایی و هوای تازه را به آغوش بی مثالی به تمامیت خود بکشانی، نوناک را در خود می گیرم یا شاید خود در او غرق می شوم. بگونه ای که از خوابی عمیق به تکانی زلزله وار بیدار شوم، به خود می آیم.
اسمان ابری، بی باد و باران و آفتاب ، تغییری نکرده است. چشم بر می گردانم. از دورهای خیال انگیز بر می گردم. به دور و بر خویش می نگرم. خانه در سکوت همیشگی اش لج کرده است. پنجره از گشوده شدن به هوای خاکستری سر باز می زند. صدای زاغ همسایه ام که از بالای درخت، زاغ ِ گذر بی رهگذر را چوب می زند. به گوش می رسد. کلاغی لی لی کنان بروی چمنهای آن سوی گذر طعمه ای می جوید. سر بر می گردانم.
نوناک نیامده است. شمعی روشن نشده است. عودی در خانه عطر نمی پراکند. پنجره ای باز نیست. دستی بر کوبه در خانه ام کوفته نشده است. زمزمه ی مرا همنوایی نیست. کسی سراغ مرا نگرفته است.
امروزم مثل همه روزهای دیگر است. هوا دلگیر، خاکستری، سیاه ! هیچ نسیم و بادی وزیدن نگرفته است. برگی بر شاخه ای نمی جنبد. شاخه بر تنه درخت نقاشی شده است. پرنده ای پر نمی زند. ابری سر باریدنش نیست. آسمان سر ِ آن ندارد که سر از این همه دلمردگی به در آرد.
من هستم با زمزمه ای دلنشین وهمصدایی خیال انگیز که خیال می گیراند وُ تا عمق جان من هوار می شود:

دامن کشان
ساقی می خواران
مست و گیشو افشان
از میان یاران
می گریزد…


ناتمام!

نوروز و بهارانتان خجسته باد

فراق دوستانش باد و یاران

فراق دوستانش باد و یاران
گیل آوایی
دوازده مارس 2009

یادم می آید زمانی که دور از گیلان بودم و در تهران بزرگ مانند قطره ای از اقیانوس بی در و پیکر، در پیچ و تاب دهه شصت، هزار جان خویش می شمردم با آن همه سربازان صاحب زمان هار که گاه پیدا در هیبت گرمکانی حقیر بودند و گاه ناپیدا در شمایل انسانی ِ همچون همان آمد و شد کنندگان کوچه و خیابانهای شهر، که زاغ همه را چوب می زدند، و من نیز می بایست برای دیدن دو فرزند خویش ، ناگزیر از سفر هر باره ای به گیلان می شدم.

یکی از بزرگترین و جانانه ترین لحظات برایم خلوت کردن در سفر بود و صد البته گوش جان سپردن به موسیقی خدایگونه اصیل سرزمینمان که پیوندی عاشاقانه با آن داشته ام ( دارم هنوز!). یکی از همین آثار موسیقی ِ قابل دسترس آن زمانی ام، نوار کاستی بود با عنوان بی قرار که با آواز شهرام ناظری بود و آهنگ آن نیز اگر اشتباه نکنم از جمشید اندلیبی، که باز صد البته آن نوای آتشفشانانه ی تا عمق جان آدمی، نی ، که قطعه ای چاشنی پایانی یک سوی نوار کاست بود از جمشید اندلیبی با اجرای ماهرانه ی خود او که هنوز مایه های آن در یادمان خیال انگیز همیشه با من جانی زنده و حاضر دارد.

با این پیش گفتار هدفم رسیدن به یک بیت شعری بود که در این اثر موسیقیایی دکلمه می شد و آن چنین بود:

فراق دوستانش باد و یاران
که مارا دور کرد از دوستداران

هربار که به این جای نوار کاست می رسیدم و می شنیدم که این بیت خوانده می شد، با توجه به دربدریها و اوضاع و احوال سالهای بویژه دهه شصت که دمار در می آورد و کمر می شکست، پوزخندی می زدم با زمزمه کلماتی قصار از همان واژه های متداول گیلکی در مناسبتهایی از این دست، که این شاعر(سعدی ) هم آمده است نفرین کند!؟ و تکرار می کردم با همان پوزخند و گذر تصویری از روزگار همان زمانی خود در ذهن خویش :

فراق دوستانش باد و یاران
که ما را دور کرد از دوستداران

و این خاطره ای شده تا همین دمی که این چند خط را می نویسم، باز صد البته با تفاوتی از زمین تا آسمان در مقایسه با دو حس از پی گذشت این همه سال و تجربه غربتی که هیچ از برایش آماده نبوده ام که بقول رفیقی اگر غربت باشم! (بخوان بگریزم!) چند ماهی دوام نخواهم آورد، یا بر می گردم در همان خراب آباد که ریشه در روح و روان من دارد! یا به انتحاری پایان می دهم این دور ماندن از دیار و یار را!
باری
آن سالهای با پوزخندی، برخوردم بود با این نفرین شاعرانه که پرت است سعدی جان شاعر و گشاد داده است اینجا، از اینکه چنین نفرینی نثار کند به آنی که دورش داشته بود از دوستداران!
اما در پی اینهمه سال با چشیدن غربت و دوری و ماندن ِ در اینهمه بیگانگی ها، از آب گرفته که در همه جهان همان ترکیب اکسیژین و هیدروژن است و هوا که همان اکسیژن هر دم و بازدم ما ست و خلاصه خاک که باز همان کره خاکی است
اما پوزخند آن سالها به تحسین و حیرت و واماندن از نفرینیست شاعرانه که از سعدی جان شاعر خوانده می شد در آن نوار کاست با آن نوای سحرانگیز نی جمشید اندلیبی، تبدیل شده است به اینکه آه خدای من سعدی چه نفرینی کرده است!؟

فراق دوستانش باد و یاران
که ما را دور کرد از دوستداران

و آن پوزخند و این حیرت را بگذار کنار اشکهایی که دیگر با شنیدن نام ایران یا دیدن چهره مهربان زنان و مردان روستایی و آن نمادهای با ریشه ی تا عمق روح و جان من، بی هیچ پروایی بر خشکی گونه ها می نشیند و سیراب می کند، می رسی به اینکه چه هست دوری و فراق! و حسی که در همان یک بیت از شعر سعدی نهفته است با نوای دلنشین نی ِ جمشید اندلیبی که چه گزینش ِ شور وشانه ای از شعر در تلفیق با موسیقی که صد البته رمز و رازی است در سرایش یک شعر و باید دریافت آن را تا رابطه گرفت با شعر و شاعر که چنان فغان کرده است!
براستی هم که :

فراق دوستانش باد و یاران
که ما را دور کرد از دوستداران

سرسرا

.

چیزی عوض نشده

نه
هیچ چیز عوض نشده
جز سکوت زمستانی خاک
و یک هوار
گلوپاره تر هوا می شود

نگاه کن
جنگل به تازگی ِ هر بهار
عزادار است هنوز
سبزانه سوگ می شورد به شورش باد
هو هو ی اسبان بی سوار
سرداران سربدار
خاوران خاوران

خاک می جنبانند

هر آدینه بامداد
در آینه
هر آینه
چه مات مانده ایم

آه
این دشت

گستره کدام سوگوارگی

آه می کشد
و ما
از آتش کدام آزمون ِ چرخه به تکرار
باید بگذریم!؟

نه
هیچ چیز عوض نشده
هنوز این خاک
سیاهی می درد
بی آفتابخیز در چنته

دستان ما
چه بی تاب
از پی یک انفجار
له له می زند
سیاهکل
آمل
اورامان

های
هیچ چیز عوض نشده
باز
کاش
جنگلی به یک فرمان آتش
بگیرانیم
.

خواب

اسماعیل خویی

پرسش بگذار
برای دوست ام گیل آوایی
خوابیده به بستریم و خوابی بینیم؟
یا در برهوت ایم و سرابی بینیم؟
پرسش بگذار، شاد از این باید بود
کابی بینیم و آفتابی بینیم.

بیست و نهم آوریل 2008
بیدرکجای کات وایک


خواب

گیل آوایی
22آوریل 2008

خواب دیدم در بیابانی برهوت خوابیده ام و خواب می بینم.

تا چشم کار می کرد بیابان بود. ریگزاری که تا کرانه دور لم داده بود. آبی بی خورشیدی آتش می باراند. سایه ساری نبود. شبحی از سنگواره ای بروی هم تلمبار شده، مرا بسوی خود می کشید.
تب و تاب غریبی داشتم. در فاصله ای نه چندان نزدیک، دریایی رام و آرام موج می زد. طوری که انگار ستاره ستاره از آن برق می زند و به آسمان می رود. دیدن آنهمه آبی گسترده ی آرام، چنان شوقی در من بوجود آورده بود که دلم می خواست از همانجایی که بودم، به درون آب شیرجه روم.
هیچ ابری در آسمان نبود. خورشیدی هم دیده نمی شد. گرمای سوزانی به جانم تیر می کشید. خیس عرق بودم. دستی بر پیشانی کشیدم. پشت سر خود نگاه کردم. هیچ چشم اندازی نبود. هیچ راهی دیده نمی شد. حتی از راهی که آمده بودم، نشانی نمانده بود.
با خود گفتم:
- کشان کشان اینهمه راه آمدم! پس چرا هیچ اثری از آن نیست! مگر می شود!؟
خشکم زده بود. مانده بودم که چرا از رد پای من بر آن راه درازی که مثل مار کشیده شده بود، اثری نمانده است. بفکر فرو رفتم. هرچه سعی کردم، بیادم نیامد که از کجا آمده ام. از آغاز این راه چیزی بیادم نمی آمد. به هزار جا و نشانی که در خاطرم بود، سرک کشیدم اما هیچکدام آغاز راهی نبود که آمده بودم.
با خود گفتم:
- کجا بودم!؟ از کجا به اینجا آمده ام!؟ چطور ممکن است اینهمه راه آمده باشم اما هیچ چیزی از جایی که شروع کردم، یادم نمانده باشد!
کنجکاوی سمجی را گرفتار آمده بودم. در تب و تاب اینکه آغاز راهی که آمده بودم؛ کجا بوده، دست و پا می زدم که چشمم به گستره آبی دریا افتاد که مرا بسوی خود می کشید.
بناگاه تپه ماهوری نه چندان دور، در سمت راست من پدیدار شد. دستی به چشمهایم کشیدم. هرچه فکر کردم، تپه ای در دور و بر خود ندیده بودم. دیواری ضخیم و زمخت، همیشه در نظرگاهم بود که برعکس همیشه ی عادتی که داشتم، به آنسوی دیوار نیاندیشیده بودم.
سایه ای از رد پاور چین پاورچین ِ کسی که از بلندای تپه ماهور گذشته باشد، بنظرم آمد. چشمی به آن داشتم و چشمی به گستره ی آبی که بسویش وسوسه شده بودم. به رد پاورچین روی تپه ماهور دقت کردم. ناگاه چشم برگرداندم و زیر پای خویش نگریستم.
رد پاورچینی که دیده می شد، به شکل پای من بود و پاپوشی که خودم از آن خبر نداشتم. یعنی خبر داشتم اما به چند و چون آن دقت نکرده بودم. دقت از این نظر که چگونه ممکن است بوده باشد یا که هست . چشمم به پیش رویم بود و دورهایی که در من به هزار وسوسه کنجکاوی می زایید.
با خود گفتم:
- چطور ممکن است که از تپه ماهوری بالا آمده باشم و چیزی یادم نمانده باشد! من که پایین تپه و بالا بلندی نبودم! همیشه هموار و راست، گام برداشته ام. نکند کسی یا کسانی با پاپوشی همسان من از این راه در گذرند یا در گذر بوده باشند!
بی انکه بخواهم، چنان فریادی کشیدم که خود از آن به حیرت مانده بودم که چنان فریادی توانسته باشم بکشم. اما هیچ پاسخی یا های و هویی از جایی بر نیامد و من مانده بودم و گم شدن چنان فریادی که انگار حیفم آمده باشد که به بیهودگی سر داده باشم.
چشمی به تپه ماهور و رد پاپوشها داشتم و چشمی به پیش رو، گام بر می داشتم. گستره آبی که به آب زدن بی پروایی را در من برانگیخته بود، هر لحظه نزدیک تر می شد. هرچه به آن نزدیک تر می شدم به همه چیز بیشتر شباهت می یافت مگر آب و دریا!
وا مانده بودم. حس می کردم که گستره آبی بگونه شبحی سایه وار از من فاصله گرفته است و در میان حالتی محو و آشکاری سوسو زنانه، ازمن قرار گرفته است.
توده ی تف و تش و شرجی ِ انبوه، سینه باز کرد و آنچه که در دل آن هویدا شد، شور و حال کنجکاوانه ای را در جانم دوانده بود.
به تپه ماهور نمی اندیشیدم. به رد پاپوشها و پیوندشان با من ِدر گذر ِ اینهمه راه ِ بی یاد و خاطره، فکر نمی کردم. دیدن آنچه که از دل توده شرجی پیش رو، نمایان شده بود، راه به هیچ فکر و اندیشه و خیالی نمی داد. با گامهای بلندتر به آهنگ کنجکاوی ِ سر در آوردن از آنچه که پیش رویم بود، جلو می رفتم.
چندین و چند صد نفر گویی گرد هم آمده بودند و همه ی آنها بی هیچ صدایی به کاری سر فرو برده بودند. های و هویی کردم. با خوشرویی به طرف هرکدامشان که می رفتم، چونان مرده ای می نمودند که گویی از برخورد با من حتی به نگاهی هراس داشته باشند. بخود خیره شدم. دست و پای خود را نگریستم. جز پاپوش من، هیچ چیز عجیب و بیم آوری در من نبود.
با خود گفتم:
- در این برهوت و ناکجایی که نفس کشیدن غنیمتیست! چگونه حضور تازه واردی حتی کنجکاوی ای را بر نمی انگیزد!
حسرت غریبی را دچار شدم. حسرت این که چه می توانستند باشند اینهمه آدم بجای مرده وارانی که بود و نبودشان، بی تفاوت است!
در انبوه کسانی که مرده وار سر بکاری داشتند، گاه گاه نمایی که لایه یا اثری از یاد و یافته ای در ذهن من مانده باشد؛ تداعی می کرد.
کنجکاوی امانم نمی داد. انگار که باری به سنگینی کمر شکنی بناگاه بر شانه هایم تلمبار شده باشد، هر نشانی در حافظه ی کنجکاو خویش می جستم تا با آنچه که می دیدم ربط و رابطه ای بیابم.
از گذر تاریخ دور تا دوره های نزدیک هزار تفسیر و تعریف و تحریف و بازنگریها و روایتها و حماسه ها و دروغ و فریب، جستم اما به هیچ جا نمی رسیدم.
از میانه ی آن همه، سرخی خون رنگی بنشانه ی پاک باختگی تا دیگرنشان صبر و سکوت و بشارت همه به هیچ و هیچ به همه، راه به جایی نمی بردم جز واماندن دردآوری که کنجکاوی سمج را بگونه ی تب و لرز نابگاهی به جانم می نشاند.
هیچ اندیشه ای ام نبود الا کنجکاوی آمیخته به حسرتی که در من می جوشید. در تب و تاب جستار خویش بودم که چشمم به گستره آبی افتاد. موجی بود و ستاره ستاره جهش از هزار جای آن که به آسمان می رفت.
نقطه های محو و آشکار هر ازگاهی به چشم می آمد. نقطه هایی که در طول فاصله ای که پیموده بودم، در نظرگاه من نبودند. اما چشم انداز کنونی گستره آبی، بگونه رنگین کمانی که رنگ بیشتری بنمایاند، تازگی داشت.
چیزی مرا به گستره آبی سوق می داد. از میان انبوه کسانی که مرده وار سر بکار خود داشتند، می گذشتم، باریکه ای محو که تا گستره آبی کشیده شده بود، بنظرم آمد. از ییش پا تا آنجاییکه باریکه ی محو را می شد پی بگیرم، نگریستم.
انبوه تش و تف شرجی که سینه گشاده بود، باریکه ی پیش رو، نشان از کاری داشت که مرده واران سر بکار خویش، می کردند. هنوز چندگامی پیش نرفته بودم که نقطه های محو و آشکار دست و پازدنهایی می نمود در گستره آبی ی تا اینجای با من، ازهمانانی که بی پاپوش و رد و نشانی رفته بودند.
مانده بودم. وا رفته بودم. دستی بر پیشانی تف زده خویش کشیدم. چشم اندازی نبود و گستره ی آبی ای هم. باریکه نبود و مرده وارانی هم. راهی نبود . تپه ماهوری هم. من بودم و سرابی که کنکاوی ِ سمجی می زایاند و مرا بسوی خود می کشاند.
همانجا در همان نقطه ای که زیر پای خویش حس می کردم و ماندگاری من بود، ایستادم. بی آنکه به رد پاپوش خویش، یا تپه ماهور دیوارگونه ای که مشغله ام شده بود؛ اندیشه کنم. بروی نقطه ای که ایستاده بودم، پای کوبیدم.
و پای می کوبم، شادمان از اینکه نقطه ای که بر آنم، بی هیچ تب و تاب و سراب، وجود دارد و می توانم بر آن پای بکوبم.


گیل آوایی

نه

نه!

من
تو
انهمه تام بزه!
وای
امی اوخوانا
کی اوچینه!؟


6 نوامبر 2007



- نه!
- چره نه!؟
- تو دونیایام بیگی بازام گم نه!
- آخه چره!؟
- چره ناره!
- یانی چی چره ناره!
- هاناست! خایی بردار خایی نردار!
- هاچین ترا شیش گیر ناور! خاب بوگو چره نه!
- ترا زبان حالی نیبه! می زبان مو باورده آنقد ترا بوگفتم کی نیبه! نتانم. نه! بیخود می موخا نوخور. نه برار جان! نه ابای جان! نه تی ناز مره بایه!
- اِه...................آخه چره نه! آسمان بیجیر آیه مگه!
- بدتر! همیشک هاتویه. آنقد بپاستیم بازام آمی سر بی کولایه! وای اگه نپاستی بیم! ده واستی موسی خانا وکیل بیگیفتی بیم. هیزار دفا تره دلیل باوردم. تره بوگفتم. ولی بازام تی کونا گرما گیره آیی مرا یقا گیری! آن همه آدم نانم چره می دوما بیگفته داری.
- تی دوما بیگفته نارم. ترا دینم آتو رُو باورده داری، هرچی جوفت زنی تاک آوری، می دیل سوجه تره، خایم ترا ایجور را تاودم.
- تی دیل مره سوجه!؟ مره! خاکا تی سر! تی دیل تره بوسوجه! آ روزیگاره مئن آدم مانستن تاوان فادان داره! بیچاره! خوشی مگه مرا بد ایه! مگه مرا بد آیه کی می زندگی راحت ببه! هیچی قورصا ندارم!؟ ولی بدبخت من فکر کونم آخه بچی قیمت!؟
- تو اصلا خیاله کی آ دوره زمانه مئن نه سایی! تو تی سرا تاوه دای وروفه جیر خیال کونی هیشکی ده اکارا نوکونه!
- نه! ترا حالی نیبه! تو هامما هاتو دینی! دونیا بگم بازام تو تی کلا کاری!
- آخه چره نه! انهمه سختی کشن دری. دیشب تی ماره دوکتوره پولا ناشتی بازین چی هاچین دور اوسانی آخه! نه! نه!
بیچاره! تو هاچین تی بوجورانه ره سگه دوب زئن دری! کلاچه سر قوپه ناها! کلاچ خبردار نی یه! اِ..........ه بدبخت از تی رهبر تا ابدار چی دوزدد! دوز! چی گی تو!؟
- وای کی آدم نفهم ببه گیره نفهم دن کفه! گاب ببه آدم راحته! راحت! ترا چره آخه حرف حالی نیبه! ترا هرچی گم نه! بازام تی حرفانا زنی.
- نفهمام خودتی. خودت کی هیچی تی دور و برانام تی جان سختی کشن دریدی. تو نتانی بیدنی که آنهمه بدبختی تی خانواده سر آمون دره!؟ تو نیدینی که تی کوچی برار، کونمان پینیک بزه، شه مدرسه!؟ تو نیدینی کی تی پئر خانه نشینه، خو دوا دوکتوره خرجا ناره. تو تی صابخانه فیسو ایفادا نیدینی! آخه...
- می پئر اگه نتانه خو دوکتورو دوا خرجا فاده، اگه می برار کونمان پاره یه. اگر می صابخانه مره فیسو ایفاده کونه، بخاطره انه کی می سر بولنده. حتا تو اولاغام می سر قسم خوری. تره یادا شو.....
- نه! مرا یادا نوشو. ولی آخه انام ده اندازه داره! نه ده بخایی همه تانا عذاب بدی. تو پاک دمردان دری! دانی!؟
- من دمردان درم!؟ من!؟
- آها! دمردان دری تره حالی نی یه.
- اگه انه ایسما نی دمردن! پس تو دوروست گی. من دمردان درم. من دمرده دارم. ولی نه شیمی گنده کثافته مئن!
- اِه..... آخه چی ایشکال داره کی هم تی کار راه دکفه هم مردومه موشکیلام حل ببه!؟ خودایام تی جان راضی به!
- خایم صد ساله سیام می جان راضی نبه! خودا جغیر از راضی یا ناراضی بون، ده کار ناره!؟ اگه تانه کاری بوکونه انهمه آدم ویشتایی سر ببالین ننه. ایجور آنهمه حقو ناحقه جولویا بیگیره. ایجور بداده آ مردوم برسه که هرکی هرکی یا سوارا نبه. ایجور بوبو داره کی هیشکی حق و ناحق نشناسه. مسچدان بوبو داره کارچاکونی جا! آخوندام بوبو داره کار چاکون! از سیاست تا جاکشی مئن ایسا! همه چیام یام بنامه خودا! خودا خو هوایا بداره کی ده آب چه اونه سر بوگذشته داره.
- هاچین کوفر نوگو!
- تو کوفر دانی یانی چی!
- وا بدن جانه تی مار! اسا کوفر و خودیا وا بدن! آ یارویا من شناسم. آدمه خوبی یه. می چومه جان ویشتر اونا اطمینان دارم. انه کارا راه تاود!
- تو خستا نیبی جه آجور گوزه گبان! تو چی دوما بیگفته داری؟ چی خایی می جان!؟ چره دس نکشی! اِه.......زندگی خوبه! داشتن خوبه! راحتی خوبه! هیشکی یا بد نایه! ولی به چی قیمت!؟ تا هسا فکر بوگودی!؟
- خاب هشانا کی گی خوبه! آدم واسی بدس باوره یا نه!
- خانه خراس! بدس آوردنی کی آدم بتانه " آدم " بمانه! نه کی آدمه شکلا بداره بازین گرگه مانستن ببه! تو پاک گرگ بوستان دری.
- گرگ چیسه! پورگ چیسه! چی گی تو!
- اِه.. هان یانی گرگ بوستن! هان یانی تقی کولا نقی سر گودن! هان یانی هیچ مرزی ناشتن! هان یانی آدم بخایه گرگه مانستن هرچی یو هرکسا واچره!
- خاب زندگییا وا ایجور چرخانن یا نه!؟ نیدینی کی مملکت پاک خربستگا بوبو داره! هر که دینی خو کلا کاره!
- اما ایتا دوتا درد ناریمی! هرجایا کی انگوشت نیهی ایجور باد ده! امی دین، آمی دین داری، امی دوستی، آمی دوشمنی، آمی راست گفتن، دوروغ گفتن، خولاصه هرچی کی بیگیم بازام ایجور آمی پا لنگه. شالترس مامدیم، پهلوانه ادای در آوریم! از هر دوروغگویی دوروغگو تریم، بازین کس کسه ره جانماز اب کشیم، کس کسه جور شیمی، بازین فیسو ایفاده مرا ایجور رفتار کونیم که ایمامزادا گیمی زکی! هیچ جا مردوم آتویی کی اما آمی سر کولا نیمی، خودمانا دوروغ گیمی، امی مانستن نی یید. اما دو روییم. اما خودمانا گول زنیم. هیزارتا شامورتی بازی مرا کس کسه سر کولانیم. امی مملکته ره میریم بازین دس دسی اونا چاپیمی، از هر چی دیکتاتور بدتریم بازین ادای دموکراتانا در آوریم. از همه عقب تریم، ادای پیشرفتانا در آوریم. هاتو خودمانا فریب دیمی! گول زنیمی! هیشکیام نایه بگه خو آیب چیسه! همه تان بی آیبیمی! آی تا نیهه اوی تا گردن، اوی تا نیهه آی تا گردن، مملکتام بوبوسته داره خربستگاه! هیشکی نیگه کی خودش چیسه یو چی بوگوده کی مملکت آتو خربستگا بوبو داره! اگه هیشکی خر نبه! مملکت خربستگاه نیبه! هرکه دینی گه مملکت خربستگایه ولی نیگه خودشه گونایه کی مملکت خربستگایه یو خودشام خره اونه مئن! خیاله کی همه ی مردوم پاکو، بی گونا یو راست گو یو درستکاریدی! ولی اشانه سر کولا شه یو بوشو داره! اینفر نایه بگه خاره باور کون!
- تو مالوم ایسه چی خایی بیگی! نوکونه بزه داره تی کللا!
- بایدام می کللا بزه بی! اِ............................ه!!!!!!!! اما ایتا ایتا خرابیم. اما ایتا ایتا بدترین دوروغگو یو کولابرداریم . اما آ سگه زندگه با انهمه عقب ماندگییا گردن بنا درایمو نیهیم! امی وضع خرابا برار! آما واسی خودمانه دردا بشناسیم. هیشکی امه را چانکونه اگه خودمان نخواییم. اما واستی اول خودمانا چاکونیم! آخه به مگه!؟
- چه چاکونیم! صابخانه، پابخانه! بقال چقال، دوکتور پوکتور هرجا شی پول وا داشتن! واستی هر کی ایجور خو گیلیما جه آب بوجور فاکشه! تو نام چی کرا گفتاندری! تو..............
- یانی هرتا بی ناموسی یو دوروغ و کولا برداری یو کس کسا گول زئنو هیزار بی ابرویی زندگییا گردن بنیم چون همه هاتویید!؟ اِ...........ه!!!!!!!!!! آ همه یا که گی! کی یید!؟ جغیر از من، تو، اون !؟ اِه! آ دوزو خر و اولاغو و نفهمو دوروغگویو کارچاقکونو دو رو یو بی ابرو! خودمانیم ده! از هندو اروپایو چین و امریکا نامو داره کی!؟ آ مملکت امی شینه! امان وا اونا بسازیم! هرچی یام اونه مئن ناها! آمی پئره ایرثه! آمی خاکه! خودمان وا اونا چاکونیم!
خودمانیم کی خرابیم! آمی خاکام آمی مانستن! هر کون نوشورام آیه آمه سر سوارا به!
- جانه تی مار سیاست پیاستا بنه دیمه! اصلن اهلش کی نی یم هیچی! اونه جان متنفرم!
- خاکا تی سر! هانا کی گفتان دری سیاسته ده! مونتها جه ایطرف دیگه! مثله خیلی چیزانه دیگه! شیپورا جه او فاله طرف زئن دری! سیاستا کار ناشتن یانی خاکا تی سر! تسلیم بون! یانی اینفر دیگه تره تصمیم بیگیره! یانی هر کی بایه ترا بگه فچم ایشکم فادن!
- تو دوروست گی! حق با تویه! ولی جانه تی هرکی دوس داری بیا آ یارو کارا چاکون! می ریش اونه ویرجا گیروبه!
- آها پس تی ................گویی یه! هانه واستی های می موخا خوردان دری! ولی من نی یم!
- یانی چی نی یی؟
- مرا منتظر خدمت بوگودید! آخه می رییسام تی حرفانا زه یی!من گفتیم نه!

خُولیداره
تی تی
کشکرت
هارای زنه:
آهـــــــــــــا ی
شب میره!

تمام



برگردان فارسی
9 نوامبر 2007

نه!
من
تو
این همه خموش!
آه
واخوان ما را
که برچیند!



- نه
- چرا نه
- دنیا هم بگی باز می گم نه
- واسه چی آخه
- واسه چی نداره
- یعنی چی واسه چی نداره
- همینه که هست. میخواد خوشت بیاد یا نیاد
- بیخود خودتو مسخره نکن! خوب بگو واسه چی نه
- تو زبان حالیت نیس زبونم مو در آورده اینقدر بهت گفتم نمیشه نمی تونم. نه. بیخود مُخمو نخور. نه داداش! نه برارد! نه نازتو برم!
- اه.....آخه چرا نه! مگه آسمون بزمین میاد!؟
- بدتر! همیشه همینطوره. اونقدر حواسمونو جمع کردیم باز هم سرمون بی کلاه ست.وای اگه حواسمون هم نبود! دیگه واویلا! هزار بار برات دلیل آوردم. بهت گفتم. ولی باز هم همچین که جات گرم میشه، یقه مو میگری. آین همه آدم هستش! نمیدوم چرا دُم منو چسبیدی
- دُم ترو نچسبیدم. می بینمت که اینجور به هم ریخته ای. هر چه که جفت می زنی ! تک میاد. دلم می سوزه برات. می خوام یه جورایی رات بندازم
- دلت واسه من می سوزه!؟ واسه من! خاک تو سرت! دلت واسه خودت بسوزه! تو این روزگار آدم موندن، تاوان دادن داره! بیچاره! مگه خوشی بدم میاد! مگه بدم میاد که زندگیم راحت باشه! که غم هیچی رو نداشته باشم! ولی بدبخت! من فکر می کنم که آخه به چه قیمتی!؟
- تو اصلا خیاله که تو این دوره زمونه نیستی! تو سرت رو کردی زیر برف و خیال می کنی هیشکی این کارا رو نمی کنه!
- نه تو حالیت نیس! تو همه رو همینطور می بینی! دنبا هم بگم تو حرف خودتو می زنی.
- آخه چرا! اینهمه سختی داری می کشی. دیشب مادرت پول دکتر رو نداشت! تو واسه چی داری دور ور میداری! بیچاره تو مفت و مجانی واسه بالاسریهات داری سگ دو میزنی! سرت بی کلا مونده خبرنداری! اِه بدبخت! از رهبر تا آبدارچی همه دزدند! دزد! تو چی می گی!؟
- وای که آدم نفهم بشه ولی گیره نفهم نیافته! هرچی آدم گاو باشه! راحت تره! راحت! چرا حرف حالیت نیس! هرچی بهت می گم نمیشه! بازام حرفای خودتو میزنی!
- نفهم هم خودتی! خودت که هیچی دو ر و بریات هم از دست تو دارن سختی می کشن. تو نمی تونی ببینی که این همه بدبختی به سر خونواده ات داره میاد!؟ تو نمی تونی ببینی که برادر کوچیکت حتی با لباس وصله دار میره مدرسه!؟ تو نمی بینی که پدرت خونه نشینه خرج دوا دکترشو نداره!؟ تو اینهمه فیس و افاده صابخونه رو نمی بینی!؟ آخه....
- پدرم اگه خرج دکترشو نداره. اگه برادرم با خشتک پاره میره مدرسه. اگه صابخونه ام فیس و افاده می کنه برام، عوضش سرم بلنده! حتی توی اولاغ هم رو سرم قسم می خوری! یادت رفته...
- نه یادم نرفته. ولی آخه این هم اندازه داره! نه اینکه بخوای همه رو عذاب بدی! تو دیگه داری خفه میشی. می دونی!؟
- من دارم خفه میشم!؟ من!؟
- اها! تو داری خفه میشی حالیت نیس!
- اگه اسمه اینو خفه شدن میذاری! پس حق با تویه! من دارم خفه میشم. من خفه شدم. ولی نه تو گنداب شما ها!
- اه...آخه چی اشکالی داره که هم کار خودت راه بیافته هم مشکل مردم حل بشه! خدا هم راضی یه!
- میخوام صد سال سیاه هم از من راضی نشه! خدا غیر از راضی یا ناراضی بودن، کار دیگه ای نداره!؟ اگه میتونه کاری کنه که اینهمه مردم گُشنه سر ببالین نذارن. یه جوری جلوی این همه حق و ناحق رو بگیره. یه جور بداد این مردم برسه که هر کی سوار هر کی نشه! یه جور شده که هیشکی حق و ناحق نمیشناسه! مسجدا شدن مرکز کارچاق کنی! آخوند هم شده کار چاق کن! از سیاست تا جاکشی توش هستش! همه چی هم بنام خداس، خدا هوای خودشو داشته باشه که اب از سرش گذشته!
- بیخود کفر نگو!
- تو کفر میدونی یعنی چی!
- وا بده جون مادرت! حالا کفر و خدا را وا بده! این یارو رو من میشناسم. آدمه خوبیه. از چشمام بیشتر بهش اعتماد دارم. کار اینو یه جوری راه بنداز.
- تو خسته نشدی از این حرف مفت! تو دنبال چی هستی؟ چی میخوای از من؟ چرا دس نمی کشی! اِه...... زندگی خوبه. داشتن خوبه. راحتی خوبه. هیشکی هم بدش نمیاد. ولی به چه قیمتی!؟ تا حالا فکرشو کردی!؟
- خوب همینایی که میگی آدم باید بدست بیاره یا نه؟
- خونه ات اباد! بدس آوردنی که آدم بتونه آدم بمونه! نه اینکه شکل آدم باشه ولی مثل گرگ باشه! تو مثل گرگ داری میشی!
- گرگ چی یه! چی داری می گی!؟
- اه... همین یعنی گرگ بودن! همین یعنی کلاه اینو برداشتن سر اون یکی گذاشتن. همین یعنی مرزی نداستن. همین یعنی آدم بخواد مثل گرگ هرچی و هرکس رو پاره کنه بدررونه!
- خوب زندگی رو باید یه جوری چرخوند! نه!؟ نمی بینی که مملکت اینقدر خر تو خره! هر کی خر خودشو میخواد از پل بگذرونه!
- ماها یکی دوتا درد نداریم. هرجا رو که انگشن میذاری، باد میده! دین مون، دینداری مون، دوستی هامون، دشمنی هامون، راست گفتنمون، دروغ گفتنمون، خلاصه هرچی رو که بگم باز یه جور پامون می لنگه! از ترس می لرزیم، ادای پهلوونا رو در میاریم! از هر دروغگویی دروغگو تریم، بعدش واسه همدیگه جانماز آب می کشیم! از سر و کول همدیگه بالا میریم! بعد با فیس و افاده یه جور رفتار می کنیم که انگار به امامزاده میگیم زکی! هیچ جا مردم اینطور که ما سر خودمون کلاه میذاریم، بخودمون دروغ میگیم، رفتار نمی کنن. ما ها دو روییم! ماها خودمونو گول می زنیم. با هزار شامورتی بازی سر همدیگه کلاه میذاریم. واسه کشورمون می میریم بعدش خودمون می چاپیمش، از هر دیکتاتوری بدتریم، ادای دمکراتا رو در می میاریم. از همه عقب افتاده تریم، ادای پیشرفته ها رو در میاریم. همینطور خودمونو فریب میدیم. گول می زنیم! هیشکی هم نمیاد بگه عیب خودش چی یه! همه مون بی عیب و ایرادیم! یکی نمی گه خواهر هر کی که باور کنه! این یکی میندازه گردن اون یکی، اون یکی میندازه گردن این یکی! مملکت هم شده خر تو خر! و خودشون هم توش! انگار که همه مردم پاک و بی گناه و راست گو و درستکارند! ولی سرشون کلاه رفته!
هر کی رو می بینی میگه مملکت خر تو خره! ولی خودشو نمی گه که گناه خودش چی یه که مملکت خر تو خره و خودش هم توشه!
- تو معلوم هس که چی میخوای بگی! نکنه زده به کله ات!
- باید هم به کله ام زده باشه! ا........................ه! ما تک تک مون خرابیم! ما تک تک مون بدترین دروغگو و کلاهبرداریم! ما وضعمون خرابه داش! ما باید درد خودمون رو بشناسیم! هیشکی ما رو درست نمی کنه! تا خودمون نخوایم! ما باید اول خودمون رو درست کنیم! مگه میشه!
- چی رو درست کنیم!؟ صابخونه، بقال، چقال، دکتر، هرجا که بری، باید پول داشته باشی! هر کی باید یه جور گلیمشو از اب بیرون بکشه! تو نمیدونم چی داری می گی! تو....
- یعنی هر بی ناموسی و دروغ و کلاهبرداری و همدیگه رو گول زدن و هزار بی آبرویی زندگی رو گردن بذاریم چون همه اینطوری اند!؟ اِه!!!!!!!!!!!! این همه رو که می گی، چه کسایی هستند!؟ غیر از من، تو، اون!؟ خودمونیم دیگه! از هند و اروپا و چین و آمریکا نیومدن که! این مملکت مال خودمونه! ارث پدریمونه! خاک مونه! خودمون باید درستش کنیم! خودمونیم که خرابیم. خاکمون هم مثل خودمون! هر کون نشوری هم میاد سرمون سوار میشه!
- جون مادرت سیاست رو بذار کنار که اصلا اهلش نیستم! ازش متنفرم!
- خاک تو سرت! همین که داری میگه یه سیاسته! منتهی از یه طرف دیگه اش! مثل خیلی چیزای دیگه! شیپور رو از سر گشادش داری میزنی! با سیاست کار نداشتن یعنی خاک بر سر شدن! یعنی تسلیم بودن! یعنی یه نفر دیگه برات تصمیم بگیره! یعنی اینکه هر کی بیاد بگه خم شی تا یه شکم اون سواری بگیره!
- تو درست میگی! حق با تویه! ولی جونه هرکی که دوس داری بیا کار این یارو رو راه بنداز! ریشم پیشش گرو ِ!
- آها.......................پس تو هم بله! واسه همین هی مخ منو داری میخوری! ولی من نیستم!
- یعنی چی نیستی!؟
- من دیگه منتظر خدمت شدم! اخه رییس من هم حرفای تو رو زد! من گفتم نه!

شکوفه های درخت آلوچه
زاغ
هوار می زند:
آهـــــــــــــــــــــــــای
شب می میرد!

تمام

سرسرا

اندوهگین

اندوهگین
گیل آوایی
5 مارس 2008

1
نگاه های بی رمق
دستهای در هم چنگ
خشم
بی صدا

عبوسْ چهره های سرگردان
مات
کرانه باخته!
پیداست تا که بخواهی

آبهای گل آلود
آینه دار ِهیچ خوب و بدی نیست

دامها که نگو
سر هر "هایی"


2

خیره سری
در آسمان درون
تندر می کارد

های
چه می کوشی
وارونه وار
بار کنی
سوار باخته راه
رهوار ِبی رمق

اندوه باران است این روزگار چموش

درد
از حد گذشته است
راه باخته
حیرتیست این روزها

نپرس
چون و چرایش

.

یک خاطره از روز جهانی زن

یک خاطره از تظاهرات روز جهانی زن
در شهر لاهه – هلند
گیل آوایی

پشت شیشه های پنجره سفارت به صف ایستاده بودند. خنده هاشان خشم مرا چند برابر می کرد. به انبوه تظاهرات ما خیره می نگریستند. کسی در مقابل سفارت نمی رفت و فریادی سر نمی داد. فریادهایم چنان بود که گلویم به سوزش افتاده بود.
دنبال سنگی، پاره آجری می گشتم تا به شیشه پنجره ای بکویم که بیشترشان پشت آن ایستاده بودند. داد میزدم. چنان که گویی همه جانیان حاکم بر میهن من، مقابلم ایستاده اند . تمامی خفقان و زور و زر و سلاحشان را به چالش می خواندم.
برای چنین لحظه ای از دیشب لحظه شماری می کردم. صبح که راه افتاده بودیم نیز به همین لحظه فکر می کردم. تازه از راه حاشیه شهر خارج شده بودیم. دوستم رانندگی می کرد. من هم کنارش نشسته بودم. هراز گاهی سرودی، شعری می خواندم. به سالهای خاطره انگیز جوانی رفته بودم.
در خیابانهای اطراف ایستگاه مرکزی قطار می گشتیم. آنقدر که دنبال پارکینگ گشته بودیم، شور و حال اعتراض و تظاهرات روز زن داشت از ذهنمان بیرون می رفت.تا اینکه شادمانه جایی خالی از دور نمایان شد.
کم مانده بود چونان ارشمیدس که به قانون معروف به خود دست یافته بود و عریان از حمام به خیابان آمد و فریاد: یافتم...یافتم...سر داده بود، ما نیز از پیدا کردن جای خالی پارک ماشین خود،از شادی فریاد یافتم ...یافتم سردهیم.
با فصله ای نه چندان دور، ماشین را پارک کردیم. بسوی ایستگاه مرکزی قطار شهر لاهه راه افتادیم.
دیدن چهره های ایرانی نشان از جمع شدن لحظه به لحظه ی ایرانیان برای برگزاری روز هشت مارس، روز جهانی زن، خبر می داد.
گوشه ای بانتظار ایستادیم. به چهره های آشنای نا آشنا می نگریستیم. تا شاید دوستی یا یاری را از میانشان بشناسیم. چیزی نگذشت که بانوی ایرانی همه را به راه افتادن بطرف محل اصلی تجمع فرا خواند.
پرده سفید بزرگی که منظور این گرد هم آیی و تظاهرات بر آن نقش بسته بود، بدست دو بانوی دیگر پیشاپیش همه براه افتاد.
ما نیز بسان قطره ای از جاری این رود، به آرامی راه افتادیم. دیدن مینا اسدی، گیسو شاکری، پرنیان و....... شور دیگری به راهپیمایی می داد.
چند صد متری راه نرفته بودیم که به محل اصلی تظاهرات رسیدیم. پلاکاردها و نوشته ها توزیع می شد. تی شرت های سفید رنگی نیز آماده شده بود که بر آن نام کارزار زنان دیده می شد.
چهرهای جسنجو گر و شاد، فراوان دیده می شد. گپ زدنهای معمول گرد هماییهایی از این دست، حال و هوای خاصی داشت.
دوست همراهم، سر صحبت با خانمی که چهره غیر ایرانی داشت، باز کرده بود. از من نیز خواست که به صحبتهایش بپیوندم.
بانویی که او صحبت می کرد از کشور نپال بود. صحبت از انقلاب و دست آوردهای آن و نیز احتمال اشتباهاتی که ممکن بود این سازمان مارکسیستی مرتکب شود، از هشدارهای مرتب دوست من بود.
سالها بود که از جمعهای سیاسی، آن هم از نوع مشخص تشکیلاتی و مانند آن، دور بودم . پرهیزش از رفتن به گردهم آییهای سیاسی سازمان سیاسی خاص، از آن جهت بود که بسیاری از شعارها و یکسویه نگریها و محدود شدنهای تشکیلاتی، سیاسی، با روحیه و تفکرمن همساز نبود. احساس می کردم که مرا از آزادی عمل و اندیشه آزاد و روح عدم تعلق، باز می دارد. بویژه اینکه رها تر و بقول یکی از دوستانم، وحشی تر از آن بودم که سقف پرواز عمل و اندیشه ام را در محدوده ی تعریف شده و مشخص سازمان یا تشکیلات سیاسی خاصی به حصار بکشم. دیدی باز و رها از هر تعلق و پایبندیهای سیاسی معمول داشتم.
در کنار بانوی نپالی قرار گرفتم. خوش و بش های بدور از نوع صحبتهای دوستم که با او داشت، در کنارش عکسی به یادگار گرفتم.
پلاکاردی بزبان هلندی در دست داشتم که بر آن نوشته بود: زنان تنها توسط خود زنان آزاد می شوند. نمیدانم پلاکارد در دست من یا حرفهایم با بانوی نپالی، سبب شده بود که خبرنگار تلویزیون هلند از من خواست که چند عکس از من بگیرد و نیز مصاحبه ای با من داشته باشد.
پس از گرفتن چند عکس قرار گذاشتیم که مصاحبه را در طول مسیر راهپیمایی انجام دهیم. در حال و هوای تابلو ها و پرده های نوشته شده و پلاکاردها بودم و تماشای مردم حاضر در محل گردهم آیی که صدایی از بلندگوی دستی، همگان را در گروه های چهارنفره به حرکت فرا خواند.
ماشینی که بر آن وسایل بلندگوها و آمپلی فایر و غیره قرار داشت، در پیشاپیش به راه افتاد. گروه طبل نوازان هلندی که عموما یاری رسان راهپیمایی هایی از این دست و نیروهای چپ و رادیکال است با نواختن آهنگین و هم آهنگ، شور و حال خاصی به راهپیمایی می داد.
ما نیز در جمع به حرکت درآمده، چون رودی خروشان، براه افتادیم. شعارها با حال و هوای سیاسی عموما حزب خاصی بود و تفکر خاصی هم. در طول مسیر توسط پلیس، حفاظت می شدیم. امنیت لازم برای فریادهای آزاد ما، بر قرار شده بود. به سفارت آمریکا رسیدیم.
فریادها از بلندگویی که شعار از آن داده میشد، بلند و بلند تر شده بود. هیجان بیشتری در شعارهای داده شده از بلندگو احساس می شد.
مردم از پشت پنجره های ساختمانهای اطراف خیابانهایی که راهپیمایی می کردیم، با کنجکاوی و حتی علاقه خاصی به تماشا ایستاده بودند.
خبرنگار تلویزیون هلند از من خواست که مصاحبه ی وعده داده شده را انجام دهیم. در مقابل دوربین قرار گرفتم. اول نکته ای که اشاره کردم، بازداشت بانوان ایرانی در تهران بود که بسیار محدودتر و سانسور شده تر از راهپیماییی که در لاهه برگزار می کردیم، برگزار شده بود. اما وحشیانه سرکوب شدند و بازداشت گریدند. سپس به نامیدن زن و مرد اشاره ای داشتم که بنظرم می بایست انسان گفت و خواست حقوق یکسان برای همه انسانها. هرجا که انسانی در فشار و درد و نابرابری باشد، علیه آن باید بود.
براستی هم بر این باور م که زن یا مرد از نظر حقوق فردی، سیاسی/ اجتماعی، فرق نمی کند. باید برابر باشد. و مبارزه برای حقوق پایمال شده زنان نباید بمفهوم سرکوب یا گرفتن حقی از مردان باشد. با هرگونه تبعیض جنسی باید مخالف بود. تفکیک انسانها از روی، جنسیت، نژاد، رنگ، دین و........ناروا و غلط است.
به هر روی مصاحبه انجام شد. به راه پیمایی رسیدم . در کنار دگیر راهپیمایان تظاهرات، به راه افتادم.
از مقابل دیوان داوری لاهه گذشتیم. ماجرای ملی شدن صنعت نفت و جریان دادگاه لاهه و دفاع تاریخی مصدق از منافع ملی ایران در همین دادگاه با دوستم صحبت کردم.
بطرف سفارت جمهوری اسلامی به راه خود ادامه دادیم. تا یادم نرفته از یک شعار باید یاد کنم که همیشه در بیان آن یک مکثی برایم ناخواسته پیش می آمد. و آن شعار هم این بود:
زندانی سیاسی آزاد باید گردد.
که این شعار همیشه در ذهن من بود. یعنی در فریاد کردن این شعار همیشه با همین محتوا می گفتم. اما از بلندگو شعار به این صورت بود:
زندانی سیاسی به همت توده ها آزاد باید گردد.
هنگام دادن این شعار در طول مسیر،کمی بفکر فرو رفتم. وقتی شعار می دادم که زندانی سیاسی آزاد باید گردد. نوعی مطالبه، تحکم و خواست فوری و عینی در آن نهفته بود اما در شعاری که داده می شد نوعی ورای واقعیت به موضوع نگاه کردن بود، مصداق بزک نمیر بهار میاد و.................... در حالیکه آنچه بیشتر ارضایم می کرد همان شعاری بود که به ذهن من می آمد. این هم یکی از آن محدودیت ها بود که نمی پسندیدم.
به هر ترتیب به نزدیکیهای سفارت جمهوری اسلامی می رسیدیم. شعارها پر هیجان تر داده می شد. راهپیمایان فشرده تر می شد. گاه می دیدم کسانی که گویی از عکس و دیدن و شناخته شدن، بنوعی می گریختند که با قرار گرفتن در پشت پرده نوشته ها، پلاکاردها و غیره، مخفی می شدند.
دیدن این صحنه ها آزارم می داد. پرچم سه رنگی از دور در حیاط ساختمانی به چشم آمد. خشم بیشتری در شعارها دیده می شد. به نزدیکی همان پرچم رسیدیم اما همه بی توجه به آن به راه خود ادامه می دادند. تصور اینکه کسی نمی خواهد در مقابل سفارت آفتابی شود، بیشتر بر اعصابم فشار می آورد. کلمه کنسول را بر تابلوی نصب شده در ورودی ساختمان دیدم. در مقابلش قرار گرفتم. هر چه می توانستم بلندتر و رساتر فریاد مرگ بر جمهوری اسلامی سر دادم.
کسانی پشت شیشه های پنجره سفارت به صف ایستاده بودند. خنده هاشان خشم مرا چند برابر می کرد. به انبوه تظاهرات ما خیره می نگریستند. کسی در مقابل سفارت نمی رفت و فریادی سر نمی داد. فریادهایم چنان بود که گلویم به سوزش افتاده بود.
از یکی پرسیدم جلوی کنسول گری جمهوری اسلامی چرا کسی فریاد نمی زند!؟ یکی کنار من قرار گرفت و رساتر از من با خشم غیرقابل وصفی مرگ بر جمهوری اسلامی را فریاد کرد. یکی هم از میان جمعیت علامت معروف انگشت را به سمت کارکنان سفارت گرفت.
ناگاه از بلندگو که شعارها داده می شد، راهپیمایان را فرامی خواند که خود را آماده کنند برای فریاد کردن با خشم هرچه بیشتر در مقابل سفارت جمهوری اسلامی!
تعجب کردم! وا رفتم. از چند صف گذشتم. از چند نفر پرسیدم:
مگر سفارت ایران آنجا نبود!؟
گفتند:
سفارت ایران کمی جلو تر است! آن ساختمانی که آنجا بود، کنسولگری ایتالیاست که پرچم آن تقریبا همرنگ پرچم ایران است!!!!!!!!
در دل گفتم:
چه شانس آوردم که سنگ یا پاره آجری گیرم نیامد!


تمام

سرسرا

.