Monday, April 27, 2009

من ِ من - گیل آوایی


من ِ من
گیل آوایی
آوریل 2009
چه می خواهد از جان من که دست از سر من بر نمی دارد! هرکاری می کنم باز دو قورت و نیمش باقیست. چنان ذره بینی به همه چیز نگاه می کند که انگار در جهان به این گله گشادی آسمان سوراخ شده و من افتاده ام پایین که هر چیز را به رُخم می کشد.
به من چه که در افغانستان چوب آنجای یارو کرده اند که خواسته بود موسیقی گوش کند و یا آن دیگری را در پاکستان سر بریدند! چرا باید مو بر تن من راست شود که دارفور چنان جنایتهایی کرده اند که من از انسان بودن خودم شرم کنم! اصلا مگر میان نزدیک به شش میلیارد انسان فقط من ِ یک لا قبا باید هر روز و هر لحظه غذاب بکشم!
- چرا دست از سر من بر نمی دارد!؟
خواب و بیداری سراغ مرا می گیرد. اصلا هم نمی دانم از کجا پیدا می شود. نه خبر می کند، نه وقت می گیرد، نه قراری مداری، هیچ چیز جلودارش نیست. همینجور مثل گاو سرش را می اندازد پایین و وارد می شود.
وقت و بی وقت هم ندارد. یک بار هم نشده که ملاحظه حال و روز آدم را بکند! بی وقفه مسلسل وار آدمی را به رگبار هزار مورد و پدیده و فاجعه و حادثه می بندد.
- به من چه!؟
- من که آزارم به یک حشره هم نمی رسد چرا باید بازخواست شوم!؟
- چرا همه را می گذارد راست می آید سراغ من!؟ کجای کارم من!؟
نه سر پیاز نه ته پیازم. هیچ جای جهان گسترده ی اینهمه حادثه از آن من نیست. کاره ای نیستم. چه کاری دارد به من که سراغ من می آید و دم به ساعت چنان به پیچ و تاب دردناک می کشاندم که مثل سگ که از چیز خوردنش پشیمان می شود، از نفس کشیدنم پیشیمانم می کند.
به تنگ آمدم. جانم به لبم رسیده است. آخر تاوان چه را باید بدهم!؟ چه می خواهد!؟ من که نه اینجا آمدنم دستم بود نه از اینجا رفتنم! که اگر می بود و می توانستم خیلی وقت ها پیش ریغ رحمت را سر کشیده بودم.
- آخر چه می خواهد از جان من!؟
فکرش را بکن! اختیار خودت را هم نداشته باشی که بخواهی یک دم هم که شده دور از این جهانی خودت باشی. حتی در خلوت ترین لحظات ِآدم هم، سر و کله اش پیدا می شود. نهیب می زند. مثل یک پرده سینما باز می شود و روزگار بی همه چیز را به تماشا می گذارد!
تازه هیچ گزینه ای هم برای آدم نمی گذارد. حتی اگر بخواهی از یکی اش بگذری و چشمت را ببندی، باز چندین و چند چیز دیگر در چنته دارد. انگار که خورجینی با خودش بکشاند و دم به ساعت سراغ آدم بیاید وُ به هر حال وُ هوا وُ درد بی درمانی که باشی، از خورجینش چیزی می کشد بیرون و خراب می کند هرچه و هر جا و هر حالی که باشی.
- آخر این که نشد کار!؟
- آخر شرم حضوری هم گفتند یا نه!؟
وقت شخصی و زندگی شخصی و لحظات شخصی و چه می دانم یکی از همین چیزهایی که هرکسی در هر جایی برای خودش دارد که مال خودش است، باید یک جایی و معنایی و دلیلی و اهمیتی داشته باشد! اما این چیزها اصلا حالی اش نیست! نیست که نیست!
از رختخواب بگیر تا رفتن به سر کار و از کار کردن بگیر حتی شاشیدن هم سراغ آدم می آید. هر چه سرش داد می زنم. بد و بیراه می گویم. خواهش می کنم، تمنا می کنم. شرح می دهم. از تحمل و ظرفیت و بجان آمدن می گویم اما انگار نه انگار! نرود میخ آهنین بر سنگ!
مثل این است که گوش شنوا که ندارد هیچ بلکه ذره ای هم اهمیت نمی دهد که بجان آمده ام!
آخر به من چه که غارت کرده اند. بیچاره کرده اند. هر قاتلی شده یک کاره و سرنوشت مملکت افتاده دستش. هم او قانون تعیین می کند، قانون تفسیر می کند، جرم را به دلبخواه و بتناسب زمان و منافعش تعریف می کند.
به من چه که دانشجو را لت و پار کرده اند! به من چه که دانشگاه ها پر شده از هرچی حزب اللهی منگول که صلاحیت اش نه استعداد و شعور و درسخوان بودنش که حماقت و سرسپردگیش هست! به من چه که معتاد اینقدر زیاد شده که هر خانواده ای زخم آن را بر پیکر خودش دارد. به من چه که دزد میلیاردی را مقام و پاداش می دهند اما بدبخت افتابه دزد را دست می برند!
مگر من گفتم که حکومت عدل علی! مگر من گفتم که پیغمبر دست کارگر را بوسیده که اینها شلاقش می زنند، تاوانش را به هزار آه و زخم و درد بدهم که چه و چه و چه!
- بابا برو سراغ همون جاکشها که اینهمه سر خدا هم کلاه گذاشته اند! چرا من!؟
- اما مگر تو کله اش فرو می رود!؟ نخیر!
اصلا گوشش بدهکار این حرفها نیست! از خانواده و دوست و آشنا بگیر تا از شهر و دیار و سرزمین پدری، از افریقا تا استرالیا از امریکای لاتین تا اروپای جاکشتر از همه جا! از خاورمیانه تا خاور دور و نزدیک! هزار چیز با خودش دارد.
از اشک دخترک فلسطینی تا تکه تکه شدن کودک اسرائیلی از چهره های خون اشام آخوندی حزب الله تا کراواتی های با بمب و موشک و دمکراسی!
اینقدر از خورجینش بیرون می کشد که تا خلاصه جان بلبم نکند دست از سرم بر نمی دارد. همینکه کمی آرام می گیرم، دوباره شروع می کند. یکبار هم نشده است بگوید که چه از جان من می خواهد!؟
چه روزگاریست که نفس کشیدن ِ در آن اینهمه تاوان دارد!؟

ناتمام

Sunday, April 26, 2009

شبانه

شبانه

گیل آوایی
نیمه شب 25 آوریل 2009


چه بیهوده واژه ها
می رقصند در سایه روشن این همه تردید

نور افشان هیچ ماهی مرگلاخ حادثه نیافروخت
فریادها
همچون حقیقت عریان
در ناروایی اینهمه دروغ
بغض کرده است

آه
به ساز کدام روزگار
واژه ها
می رقصند
در دل تب و تاب قاجعه

نجوای بیهوده ایست
شبان بی سحر

حادثه
در اندوه دردهای استخوان سوز
رنگ باخته است

دست
خشم می فشارد مشت

مشت پشته
از برای کدام روز انتقام!؟
آی
کاین خاک زخون ویران است
.
.

Sunday, April 12, 2009

اندوهباره

اندوهباره
گیل آوایی
12 آوریل 2009


این روزها
هر دم نفس که برآری
با مهر یا که خشم
چنگی بدل نمی زند
باری
آب ِ هرآنچه که بگویی
از سر گذشته است
آغاز دیگری که چه!؟
انجام دیگری پاندول وار
تکرار بر شماری
آری که زنده ام!؟
حالم بهم می خورد از این دستهای بی رمق
تلقین صد نگاه ِ کور
ترکیب صد قیافه ی هر بار پاره تر
" هایی "
چنان که بخشکاند هر " هوی " به جان آمدن

نه!
چنگی بدل نمی زند

این روزها
خورشید هم خاکستریست
از کهکشان نگاههای زورکی
وقتی
کرانه یاد ترا چوب می زند
وقتی که آب
روشنایی ِ مادر بزرگ نیست
وقتی
که راه بی افق
در پیش پای تو بی راهه می شود
وقتی که.......
آه
نه
چه بر شمارم از این وا رفته روزها
شبروز وُ روزشب
دستی دراز بی رمق
هر بار پاره تر قیافه ی صد من عسل به زهر
دیگر کنکاش این تلاش
تلاشیده چو آوار ِ بودنی

چنگی بدل نمی زند
بیهوده چنگ می زنم
سینه ی این روزگار تلخ
وین دستهای بی رمق
که زاغ یاد مرا چوب می زنند!

Thursday, April 09, 2009

دوکتور پامودور با پینیک دوج - گیل آوایی

دوکتور پامودور با پینیک دوج
گیل آوایی
9 آوریل 2009
- پاک خربستگایا مانه. هاچین سگ خو صابا نشناسه. هر که دینی خو کلا کاره. هاتویام پوتاره مانستن شونو امونا درید. هیشکی نانه چی واستی آتو سرسام بیگفته دو وستاندره.
ایتا پیچه چادره پره مرا خو پیشانی عرقا پاکوده، پیله کانه سر بینشته. خو مچ چا پاکوده پسی بوگفت:
- می چکره ده قو وت ناره. پاک دمردان درم. چقد یکشی واسی هیزارتا را بشم. چره آخودا آدمه جانا فانگیره آخه.
آفتاب خیاله هاچین ول گیفتان دوبو. سایه دیمه ایچکه فوفوسته یخ دربهشته سر گرزکان مهمانبازه دیبید. راه دوار هیشکی نیارستی اوشونه دمه چک بشه.
ایتاپیچه خو دور برا فاندره. دینه مش تقی خو چارچرخه سر ایتا برزنت واشاده داره، اونه کنار چارپایه سر هف پادشایا خواب دن دره.
خو چادور پره امرا خورا باد زنه. لل پر نزه یی. زلزله تبریزی داره سر یکبند خندان دوبو. چی چی نی بامو بینیشته داره لچه، زلزله خورا جیگیفته.
کاس آقا پالان دوج، دوکانه درا بیجیر باورده، بوشوبو ناهار. کبلعلی پینیک دوج سایه دیمه، ایتا واچرده شلوارا سربسر نهان دوبو. اونه گردنه سر کولکه باورده قیطانی نخ، والای خوردی. هاتو کی خو سرا واگردانه مش تقی چارچرخا فان دره، ایتا گرزک بینشته اونه چانه پس. ایدفایی پینیک دوجه داد در بامو. خو راسته دسا مرا بزه خو چانه پس! ایجور کی اونه فاله ریکابی جه اونه شانه تا اونه بازو بامو بیجیر.
پیره زنای فیلی مرا خو لبانا هیستا گوده. ایتا پیچه اپا اوپا بوگوده خو چادورا والای بدا. پینیک دوج هاتو کونامجان گودیو های خوره خوره فوش دایی. مش تقی خوابه جا دپرکسه تا بایه ایچی بگه قاقا بوسته بیده کبلعلی شتراخ بزه خو چانه پسا! هاتو خو واگوده وانگوده چومانه مرا کبلعلی یا فاندرست.
پیره زنای پینیک دوجه داده مرا ویریشته بایه بیدینه چی بوبو. هالا هیچی نوگفته بیده پینیک دوج گرزکا فورانن دره. بفامسته کی گرزک پینیک دوجا بگشته داره.
دوکتور پامودور خو کوچی چمدانا دسه مئن ولای دانه مرا، کبعلی یا دوارست. هوتو کی خندادوبو کبلعلی مارا فوش بدا یو بازین خنده کونان جه اونه دوکانه ایتا کتل اوسانه شه سایه دیمه کبلعلی دمه چک نیشینه. خو دسمالا جه کوته جیب بیرون باورده هاتو کی خو دیمپرا پاکودان دوبو، کبلعلی ایجور چاربداری فوش بدا کی دوکتور پامودور دو بالا بجسته.
کبلعلی یا گه:
- ا....خجالتام خوب چی پسر! هاتو ایتا شوخی تی امرا بوگودم تی پالانا تاوه دای شونده کله!؟ آخه تی...
کبلعلی بوگوفت:
- آخه جاکش انهمه جا صاف بنای بامویی...
دوکتورپامودور کی حیسابی جوش باورده بو گه:
- ا.......بازام فوش دان دره خجالت نکش.....
کبلعلی حواس ننا دوکتورپاموره چی اونا بوگفته داره، خور حرفه دوما گیره گه:
- آ دورسفته شلوارام کی ده هرجایا دس زنی دکفه ادمه گردن، ده پاک واکفتمه! بازین بیدین آخه انهمه آدما بنا بیگیفته می یخا... من خاره....
پیره زنای خو رو بیگفته. کبلعلی یا ده نیارستی فاندره. هاتو چادور پرا فاکشه بو تا خو مچه. بازین دوزه پیچا مانستن دوکتور پامودرا نیگا بوگوده بیدینه کی اکه خو دسا بیجیر آوره نیهه کبعلی گوشه کون.
خود دیله مئن گه:
- آ گرزکام کون برانانه دوما داره! یا پابراندانا وا بگزه یا کی بیچاره پینیک دوجا!
دوکتور پامودور، کی اونا کارد بزه بی خون نامویی، ایدفایی ایجور چک بزه کبلعلی یا کی کبلعلی پاک چنگرا بوسته. پاره شلوارا جه خو زانو بنا بیجیر، بیگیفته خو جولا، خیال کونی کی ده پاک گورشا بوسته بو. تا بایه ایچه بگه، دوکتور پامودور ایتا ده دخشارده. کبلعلی تا دس ببره کتلا اوسانه بزنه دوکتور پامودوره سر، مش تقی کی ویریشته بو، ده بودو بامو کبلعلی ویرجا اونه دسا بیگیفته. واورسه:
- آ زباله مئن! تورا بوستیدی! چیسه شمه را!؟ پاک جاغلا بوسته دکفتیدی همدیگه جان! ا..... زاکیدی مگه!
کبلعلی هیچی نوگفته، دوکتور پامور بداد بامو:
- خجالت نکشه! هاتو هرچی انه داهان دره فوکونه بیرون! آخه..
مش تقی گه:
- شوما کی همیشک فانرسه، همدیگه فوش دانه ره، همدیگه مرا پاک موسابقه دارید! اسا چی بوبو ایمروز غیرت شیمی شین گول بوگوده داره!؟
کبلعلی ولانه دوکتور پامودور ایچی بگه، مش تقی حرفه من دکفه گه:
- ا...برا...............ایجور مرا بگشته خار.....خیال کونی تمامه می جانا گورشا گوده! بازین چوتو....
دوکتور پامودور مش تقی یا ولانه حرف بزنه. هاتو داده مرا گه:
- بیدین آخه بازام فوش داندره جاکش! آخه چره آنقد فوش دی!؟
مش تقی تا بایه کبلعلی یا بگه کی تی داهانه بدار ده چره انقد فوش دی آخه، کبلعلی گه:
- فوش دم کی دمه ده برا... مگه آ خار.....پاسبانه!؟ فوش دانه ره مالیات وا فادام!؟
دوکتور پامودور داده مرا گه:
- تی خاخورا.............. ایدفا ده فوش بدی تی مارا....
کبلعلی گه:
- آخه جاکش.... بتو چی!!! گرزکام نشا ده فوش دان! تو گرزکه وکیلی!؟ بتو چی!؟ من خایم تا می دیل خایه گرزکانا فوش بدم. اصلن خایم از ایمرو مگسو پشه یو سگو پیچایام فوش بدم! بتو چی! من خاره هرچی دوکتور پوکتور پامودورا.....
دوکتور پامودور ایجور خنده کونه که مش تقی قاقا به. پیره زنای تازه فارسه بو سرپایینی. واگردسه بیدینه چی بوبو کی دوکتور پامودور آتو خندا دره.
مش تقی ده هاتو خوشکا بو دوکتورپامودرا فان دره. کبلعلی چارپایا بنا بیجیر، گه:
- تی مارا....چکا بزه یی تره خنده یام گودان دری! مره ولا کون مش تقی تا آ خار.....
مش تقی گه:
- وا بدن تونام. خجالت بکش! ده وسته!
دوکتور پامودور جولو آیه کبلعلی یا کشا گیره، هاتو چلسک چلوسک اونه رویا خوشا ده.
مش تقی خو دیله مئن گه:
- آمی دوکتورپامودورام کوسخولا بو داره! بیچارا چکا گیفته پسی اسا اونا خوشا داندره!
کبلعلی هلا هیچی نوگفته بو کی دوکتور پامودور گه:
- من فکر بوگودم مرا فوش دان دری!
مش تقی واورسه:
- پس کبعلی که فوش دان دوبو کی!؟
کبلعلی گه:
- بتو چی!؟ تونام خایی مگه....
دوکتور پامورد اونه حرفه مئن دکفه، مش تقی یا گه:
- گرزکا فوس دان دوبو! نه مرا!!!
کبلعلی کی خو جولا دس زن دوبو، گه:
- آ گرزکا دینی چوتو مرا گورشا گوده بی صاب!
مش تقی هاچین خنده جا خو شکما گیره . دوکتور پامودوره چوم جه ارسو پورا به انقد کی خنده بوگود.
کبلعلی گه:
- گرزک مرا بگشته، تونام مرا دخشاردی! هاچین هیچی ره! بازین بوگو نگم خاره آ دارا دوتا آغوز باوره هردوتا .....
سه تایی خنده کونان مش حوسینا دوخانیدی سه تا قندپالو باوره .
پیره زنای ده بمانسته بو کی چه بوبوسته داره. هاتو بفیکراشوبو کی ایتا نیسان تا دوکانانه نو دانه لب بار داشتی ، بوق بزه. پیره زنای خورا فاکشه دیفاره کش. نیسان والای خوران، جه اونه نیگا دورا بو. پیره زنای دو واره را دکفه. هاتو خو چادره مرا خورا باد زئن دوبو یو آبلاکو مانستن شون دوبو.


تمام

غزل گیلکی " بلا می سر " با ویدئوکلیپ و صدای شاعر از گیل آوایی

این ویدئوکلیپ بیست ششمین بخش از برنامه بازآفرینی و بازشناساندن زبان و ادبیات گیلی، رنگی از رنگین کمان ادبیات پارسی است که به دوستداران و علاقمندان زبان و ادبیات بومی ایران پیشکش می شود.

ویدئوکلیپی بر روی شعر ِ " هزار خیال "

Tuesday, April 07, 2009

تاسیانه ها، ( چندتا "هسا" شعر با برگردان فارسی)

دریا شو
دریا شو یو طوفان
ایتا دونیا اوخان
پوشت در پوشت
دمرده شبو دیل واترکان
ایتا کونه سو زنه که
آپا اوپا گودن

فارسی:
دریارُو

دریا رو و طوفان
دنیایی از واخوان
انباشته انبوه
شب غرق شده و دل ترکیدن
این پا کردن شب تاب است
برای سوسو زدن


راز
می موشتا وانکون
کی دونیا فوگورده

جنگلانا واورس
تسکه دیلانه شب فوقوسانا
.
فارسی:
راز
مشتم نگشا
که دنیا به هم می ریزد

اندوه دل شب ستیزان را
از جنگل بپرس



روزیگار
هاتو کی غورصا خایم دوارم
روزیگار خورا لیسکا کونه
فارسی:

روزگار

تا که می خواهم غصه سر آرم
روزگار بازی اش می گیرد

هارای
ایتا دریا دیل پستایی بوگودم
می هارای
طوفان وارگانه
فارسی:

هوار

یک دریا دل پس انداز کردم
طوفان زایید
از بیم هوار من


خیال
.
دریا آوه جا نده
تام توم بزه پوشته
بی چوم پیله
تره خیالا شومه
فارسی:

خیال

از دریا پاسخی نیست
تپه خموش است

بی هیچ چشم بر هم زدنی
به تو می اندیشم

تاسیانی

خیالوشبوآسمانه جیگیفته تی تی
شه بزه جنگلا
جه می اوخان
انهمه تاسیانه
کی وا اوچینه!
فارسی:

دلتنگی

خیال و شب و آسمان دریغ شده از ستاره
عرق سرد بر جنگل نشست
از هوار من

اینهمه دلتنگی را
چه کسی بر می چیند
.

Monday, April 06, 2009

رویا - گیل آوایی

رویا

گیل آوایی
بعد از ظهر چهارشنبه هشت آگوست 2001هلند

فاصله کوتاه بود. چند ثانیه، لحظه، لحظه ای به فاصله ی چشمک زدنی شاید. نوای موسیقی چنان مرا بر بال خیال نشانده بود که باقدرت جادویی آن فاصله ها را در نوردم و بی خیال داشتن و نداشتن و امکان پذیر بودن یا نبودن، طرحی نو در اندازم به زیبایی خیال و احساسی که در من جان گرفته بود.
انگار که همه چیز آماده کرده بودم. آماده برای دیدن او شده بودم. برای او که دورترین خاطره و همه نشیب و فراز کودکی تا میانسالی را با او قسمت کرده بودم و بی ریاترین و با گذشت ترین و بی پیرایه ترین مهربانی را با او تجربه کرده بودم. از او آموخته بودم و هم او را اعتراضم بود و هم اورا تحمل من! که همیشه خدا می گفت:
تو آنی که از یک مگس رنجه ای! و امروز سالار سرپنجه ای!
عجبا که لبخند پرمهرش هنوز در خاطر من زنده است که پاسخی به غرور نابجای من بود و نارضایتی من از هرچه که آماده می کرد!
انگار که می آید! می آید!؟ گویی مئ اید! می آید از سالهای دور، می اید از دیار یار و خاطره هایش که برای هر تجربه اش دیوانه وار سر به دیوار هربهانه ای مئ سایم!
انگار که آماده کرده ام. همه ی آنچه که دلم می خواست و درپی اش بودم. آماده کرده ام جایی و مکانی در برگیرنده همه تزیین های ایده آل، ترکیبی از بلندپروازی و ارمانگراییم و نیز رمانتیسم همیشگی که برایش می خواستم.
اما نمی دانم چرا در فاصله چند ثانیه یا لحظه ای که رویای شیرینش را تجربه می کردم توان رفتن و دیدنش را نداشتم! یعنی نخواستم یا شاید اینکه آنگونه که دلم می خواست نمی توانستم با او روبرو شوم!
آه تصور اینکه او با همان چادر نماز و موی سپید و نگاه مهربانش مقابل من ایستاده است قلبم به تپش می افتد و سستی زانوانم را بخوبی احساس می کنم.
در کنج رویای خویش جایگاهی برایش آماده می کردم. مروری دوباره داشتم و از دیدن کوچکترین ناهماهنگی به فاصله همان کوتاهی رویا برطرف می کردم و تپش دل را بوضوح می شنیدم که او سرانجام می آید. او را می بینم.
اما استقبال از او!؟ نه! نه! چه می توانم بکنم!؟ چگونه می توانم در مقابلش بایستم! چگونه اینهمه دلتنگی را در پس سینه زندانی کنم . استوار بمانم و در آغوشش بگیرم! چگونه نگاهش کنم!؟ من که اشک امانم نمی دهد!؟
شاید...شاید بهتر باشد که بچه ها دنبالش بروند و بگویند که من تحمل و توان آمدنم نبود! اما...اما.... چطور می شد این مشکل را حل کرد! نه! نه! باید به فرودگاه بروم! باید او که پا از در به بیرون می گذارد اول کس باشم که می بیند. مگر نه اینکه او نیز بی تاب دیدن من است!؟ مگر نه اینکه او هم با اشک و آه دوری را بسر آورده است!؟
خیال بیاریم شتافت و مشکل را حل کرد. او را بخانه ام آورد بی آنکه من هنوز پاسخی برائ مشکل استقبالش یافته یا داشته باشم!
او را آورده بود با همان چادر نمازش که هر از گاهئ سر بر زانوانش می گذاشتم و عطر دل انگیزی از آن تمام جانم را پر می کرد.
او آمده بود و در همان جای خیالیم که آماده کرده بودم، نشسته بود و من بی کلام و حرکتی، دیوانه وار می گریستم و دست مهربان او بر سرم نوازش فراموش شده را تکرار می کرد. چشمانش لبریز از اشم بود. گویی از پشت شیشه ماتی به یکدیگر نگاه می کنیم.
با صدای گوینده، نوای دلنشین تار قطع شد. بخود آمدم. از رویایم چیزی نمانده بود جز چشمان اشک آلودم که هنوز چون زمین باران خورده ای خیس می نمود و باریکه ای اشک از گونه ام سرازیر بود.
فاصله کوتاه بود. بسیار کوتاه! چنان کوتاه که ثانیه ای! لحظه ای! لحظه ای به فاصله چشمک زدنی شاید! لحظه ا ی به اندازه رویای شیرینی که داشتم!
و او نیامده بود!

تمام
بعد از ظهر چهارشنبه هشت آگوست 2001هلند

Thursday, April 02, 2009

یک گفتگو/ a conversation - گیل آوایی

یک گفتگو / A conversation
گیل آوایی
ا آوریل 2009

دنیا را آب می بُرد!، دریا را خواب می بُرد!. چنان مست در یک گستره بی انتهای آبی خلسه ناز می فروخت و گشاده دست نرد عشق می باخت که آدمی وا می ماند از این همه رام و آرامی و آن خشماگین موج از پی موج به هر چه پیش آید، کوفتن.
خوش خوشانه حیرت مرا گویی در یافته بود که با هر گام بسویش پس می کشید و دست می گشود به نوازش لوندانه ی موجی کرشمه کنان، ایستادم و دست از هم گشوده همه ی دریا و آبی آرام را پنداری که بخواهم ببلعم.
نه کلاغ همیشه در تب و تاب پرسه می زد و نه از پرنده دریایی ای خبری بود. دریا مانده بود و ساحل تن داده به باد که گاه چون افشان گیسویی به باد می نشست و چشم گشادن همان بود و افشان موهای پریشان ساحل که به تمام چهره ی آدمی چتر می زد.
نفس عمیقی تا عمق سینه کشیدم هنوز هوایی از سینه باز ندمیده بودم که چنگالی بر پشت من نشست و نفس بی انقطاع هن هن سگی پشمالو.
تا بخواهم چنان لگدی که از دیرهای دیار در ناخودآگاه من نهیب می زد، نثار سگ کنم یادم آمد که در کجایم و از آن رفتارهای ناهنجار با حیوان در اینجایی که نفس می کشم، وحشیانه می نماید. لبخندی زورکی به سگ و تاسفی نا دلبخواه به خود که تا بخواهیم چیزی بزبان آورم، چشمم به جوان بانویی زیباروی افتاد که گویا سگش چنین باب آشنایی باز می کند با هر کسی که او بخواهد. شیوه ی جالبی که بتازگی دریافته بودم از این جماعت از ما بهتران!

- oh my goodness! Is it a dog or a bear!
- خدای من، این یک سگ است یا خرس!

با صدایی بین بیزاری و دوستانه گفتم.
چنان خنده ای سر داد که خوش بحالانه به دهان و دندان و چشم و لب و چهره ی گل از گل باز شده اش خیره شدم.
در حالیکه به او خیره می نگریستم، پرسید:

- you speak English!
-انگلیسی حرف می زنی!

- yes a little bit
- بله، یک کم

- where are you from?
- اهل کجا هستی؟

- Persia
- پرسیا

-where!?
- کجا!؟

- Persia?
- پرسیا

- where is it?
- کجاست؟

- some where in southern coast of Caspian sea.
- جایی در ساحل جنوبی دریای کاسپین

- Where is Caspian sea?
- کاسپین کجاست؟

- It is in the north of Persia.
- شمال پرسیاست.

- oh…it is being like a puzzle.
- آه... بنظر می رسد که معمایی است.

- why puzzle! It is not so difficult to know
- چرا معما! دانستنش سخت نیست.

- it is for me.
- برای من سخت است

- ok! never mind. When you don’t know Persia , you don’t know Caspian sea then it is not a problem not to know where I am from! Right!?
- بسیار خوب! وقتی که نمی دانی پرسیا کجاست، وقتی نمی دانی کاسپین کجاست، مسئله نیست اگر ندانی من اهل کجا هستم! درست است!؟

- but I am curious to know.
- اما کنجاوم که بدانم.

- curious to know where I am from or where Caspian sea is!?
- کنجاو از اینکه من اهل کجا هستم یا کاسپین کجاست؟

- Both
- هر دو تا

- then I tell you where it is.
پس من به تو خواهم گفت کجاست/

- ok
- بسیار خوب

- Do you know Persian gulf?
- خلیج فارس می دانی کجاست؟

- I have heard about it
- در باره اش شنیده ام.

- good
- خوب

- do you know central Asia?
- آسیای مرکزی را می دانی؟

- Where is it?
- کجاست؟

- oh my god! you really don’t know these!?
- آه خدای من! تو واقعا نمی دانی این ها را!؟

- I really don’t! Seriously!
- واقعا نمی دانم! جدی می گویم.

- you are kidding! Isn’t it!?
- شوخی می کنی! درست است!؟

- no! of course not! Serious!
- ده! البته که نه! جدی!

- let me see! You are curious, serious but don’t know any of these places where I mentioned! How it is possible!
بگذار ببینم. تو کنجکاو هستی، جدی هستی، اما هیچ کدام از این جا ها را که نام بردم نمی دانی کجاست! چطور ممکن است!

- well I don’t need to know these! Why should i!?
- خوب نیاز ندارم بدانم. برای چه باید بدانم!؟

- aha!!! Finally you said something that I can believe in you’re not kidding! tell me how is it possible! Have you ever tried something in geography?
- آها! سرانجام چیزی گفتی که می توانم باور کنم شوخی نمی کنی! بگو چطور چنین چیزی ممکن است ! تا حالا شده که چیزی در مورد جغرافیا سعی کنی یاد بگیری؟

- Some times in school
- یک زمانی در مدرسه

- And!
- و....

- And what!
- و چه!

- That learning about Asia, Africa, americe and so on
- اینکه در مورد آسیا، افریقا، امریکا و غیره یاد بگیری.

- I keep things in my mind what I am in touch with daily, how you know these all about?
- من چیزهای روز مره را که در تماس هستم در ذهنم نگه می دارم . تو چطور این چیزها را می دانی؟

- You know what! We, the Persians say that “ a one eye blind is king the blind community! “
- میدانی چیست! ما پارسیان می گوییم که یک چشم در جمع نابینایان پادشاست

- What what! Say again!
- چه! چه! دوباره بگو!

- What a joyful laughing!
- چه خنده شادی

-What you said! Joyful!? What it means!
- چه گفتی! شاد!؟ چه معنی می دهد!

- this is what I cant explain!
- این چیزیست که نمی توانم توضیح دهم.

- Why not?
- چرا نه؟

- because it is what you do and you need to see the way you’re laughing! Then you’ll find out what joyful means!
- برای اینکه آن چیزیست که تو انجام می دهی و تو باید ببینی که چطور می خندی، سپس در خواهی یافت که شاد چه معنی می دهد.

- I don’t get it!
- متوجه نمی شوم.

- never mind! Forget it!
- مهم نیست. فراموشش کن.

- I am still thinking about what you said!
- من هنوز دارم به چیزی که گفتی فکر می کنم/

- what then?
- چه چیزی؟

- the blind community!
- جمع نابینایان

- and!
- و!

- say it again!
- دوباره بگو!

- I said a one eye blind is the king in the blind community
- گفتم که یک چشم در جمع نابینایان پادشاست>

- Where is blind community!?
- جمع نابینایان کجا است!؟

-You know what!?
- می دانی چیست!؟

- what?
- چه!؟

- The blind community is where either you be there with your huge dog or I be there without it!!!
- جمع نابینایان جاییست که یا تو باید با سگ غول پیکرت باشی یا من بدون آن!