کوهی از کار روی میزم تلمبار شده است که سی دی ای که یکی از دوستان نویسنده ام داده، در سی دی پلی یر کامپیوتر می گذارم و شروع می کنم به بالا پایین کردن کارها که کدامشان فوری تر است!
هنوز دست به کاغذ نبرده ام که دکلمه شعر زیبای " مهتاب " از نیما میخکوبم می کند و در یک چشم برهم نهادنی هزار خاطره به سرعتی غیر قابل بیان از مقابل چشمانم می گذرند.
و هنوز به خود نیامده ام که تُن بم خواننده شعر با بیان اینکه خواب در چشم ترم می شکند! با واخوان هزار حس بایگانی شده، هوار می شود! و در پی اش نوای موسیقی ای شروع می شود که بی هیچ تردیدی علیزاده را در آن حس می کنم اگر چه از او نیست و کاری از کوروش انگالیست!
در پیچ و تاب شعر مهتاب هستم و موسیقی پس از آن که کارهای نیمه کاره را ورق می زنم. چشمم به کاغذ است اما دلم به هزار راه می زند و فکرم مثل توسن وحشی که رم کرده باشد، تاخت می زند و من نیز بی آنکه بدانم در این تاخت هستم.
کاغذهای یاداشت را بی آنکه بدانم دنبال چه می گردم، ورق می زنم. از صفحه اول تا به آخر چندین بار می روم و بر می گردم. نمی دانم دنبال چه می گردم. از خود می پرسم:
- تو دنبال چی داری می گردی!؟ چی میخوای!
یک لحظه وا رفتم. لیوان چایی مثل یک کاریکاتور که به من دهن کجی کند، به اندازه مجسمه ابوالهول مقابل من قد کشیده است. جوری که بخواهد بازی اش بگیرم. دست می برم و فلاسک چایی را بر می دارم تا چای بریزم. پیپ نیمه روشنم، انگاری که از رمق افتاده باشد، به هیچ پک زدنم پاسخ نمی دهد. دوباره می گیرانمش. هنوز دست به لیوان چای نبرده، صدای آشنایی به آواز: بمانی، بمانی، بمانی(1).... مرا با یک دریا سوز فراموش شده هوار می دهد.
- وای ِ من! چقدر دلم تنگه!
نمی دانم چطور می شود دل تنگی را در غربت بیان کرد. هرچه بگویی، ناگویاست. حسی که جز باید در خودت داشته باشی تا بدانی! تازه آنهم بر می گردد به اینکه چگونه با یاد و یادمان و خاک و دیار و کسانی که تا عمق جان و جهانت ریشه دارد، کنار آمده باشی و با خود داشته باشی.
بارها شده که توان گوش دادن به آوازهای پورضا، آشورپور را نداشته ام. یعنی فرار کرده ام. نشده که با صدای پورضا به باران ننشسته باشم!
با چنین حس و چنین دلتنگی، شعر نیما و این هم ولایتی ِ شاهکارم، همای، با صدایی که همه سلولهای من آن را حس می کند و می شناسدش! جز گُر گرفتن و تسلیم خوش خیالی سفر به دیار چه می توان کرد!
باری صدای همای ولایتم گیلان:
نمی دانم آوازهایش را شنیده ای یا نه اما تُن صدایش و تحریری که دارد، به تمامیتش گیلان است. مردم گیلان است. همه حال و هوای آنجاست. هوای جنگل و دریا و کوه و شالی و باغ و رودخانه و شهر و ده. همه مردمانش که وای به اندازه یک دریا دلم برایشان تنگ است.
و این دلتنگی را فقط اشک می ریزم و دل به صدای ریحان ریحانای همای می دهم.
هیچ چیز با من نیست. هیچ نمی کاوم. بر بال خیال نشسته ام و ده کوره های گیلان را سرک می کشم. به هزار خاطره و یاد می روم و کاغذ روی میزم مثل شیروانی خانه مان از صدای باران چشمم چک چک صدا می دهد.
با این دلتنگی و این موسیقی نمی دانم کدامشان فریادهایم را قسمت می کنند.
وای ِ من! چقدر دلم تنگ است
هنوز دست به کاغذ نبرده ام که دکلمه شعر زیبای " مهتاب " از نیما میخکوبم می کند و در یک چشم برهم نهادنی هزار خاطره به سرعتی غیر قابل بیان از مقابل چشمانم می گذرند.
و هنوز به خود نیامده ام که تُن بم خواننده شعر با بیان اینکه خواب در چشم ترم می شکند! با واخوان هزار حس بایگانی شده، هوار می شود! و در پی اش نوای موسیقی ای شروع می شود که بی هیچ تردیدی علیزاده را در آن حس می کنم اگر چه از او نیست و کاری از کوروش انگالیست!
در پیچ و تاب شعر مهتاب هستم و موسیقی پس از آن که کارهای نیمه کاره را ورق می زنم. چشمم به کاغذ است اما دلم به هزار راه می زند و فکرم مثل توسن وحشی که رم کرده باشد، تاخت می زند و من نیز بی آنکه بدانم در این تاخت هستم.
کاغذهای یاداشت را بی آنکه بدانم دنبال چه می گردم، ورق می زنم. از صفحه اول تا به آخر چندین بار می روم و بر می گردم. نمی دانم دنبال چه می گردم. از خود می پرسم:
- تو دنبال چی داری می گردی!؟ چی میخوای!
یک لحظه وا رفتم. لیوان چایی مثل یک کاریکاتور که به من دهن کجی کند، به اندازه مجسمه ابوالهول مقابل من قد کشیده است. جوری که بخواهد بازی اش بگیرم. دست می برم و فلاسک چایی را بر می دارم تا چای بریزم. پیپ نیمه روشنم، انگاری که از رمق افتاده باشد، به هیچ پک زدنم پاسخ نمی دهد. دوباره می گیرانمش. هنوز دست به لیوان چای نبرده، صدای آشنایی به آواز: بمانی، بمانی، بمانی(1).... مرا با یک دریا سوز فراموش شده هوار می دهد.
- وای ِ من! چقدر دلم تنگه!
نمی دانم چطور می شود دل تنگی را در غربت بیان کرد. هرچه بگویی، ناگویاست. حسی که جز باید در خودت داشته باشی تا بدانی! تازه آنهم بر می گردد به اینکه چگونه با یاد و یادمان و خاک و دیار و کسانی که تا عمق جان و جهانت ریشه دارد، کنار آمده باشی و با خود داشته باشی.
بارها شده که توان گوش دادن به آوازهای پورضا، آشورپور را نداشته ام. یعنی فرار کرده ام. نشده که با صدای پورضا به باران ننشسته باشم!
با چنین حس و چنین دلتنگی، شعر نیما و این هم ولایتی ِ شاهکارم، همای، با صدایی که همه سلولهای من آن را حس می کند و می شناسدش! جز گُر گرفتن و تسلیم خوش خیالی سفر به دیار چه می توان کرد!
باری صدای همای ولایتم گیلان:
نمی دانم آوازهایش را شنیده ای یا نه اما تُن صدایش و تحریری که دارد، به تمامیتش گیلان است. مردم گیلان است. همه حال و هوای آنجاست. هوای جنگل و دریا و کوه و شالی و باغ و رودخانه و شهر و ده. همه مردمانش که وای به اندازه یک دریا دلم برایشان تنگ است.
و این دلتنگی را فقط اشک می ریزم و دل به صدای ریحان ریحانای همای می دهم.
هیچ چیز با من نیست. هیچ نمی کاوم. بر بال خیال نشسته ام و ده کوره های گیلان را سرک می کشم. به هزار خاطره و یاد می روم و کاغذ روی میزم مثل شیروانی خانه مان از صدای باران چشمم چک چک صدا می دهد.
با این دلتنگی و این موسیقی نمی دانم کدامشان فریادهایم را قسمت می کنند.
وای ِ من! چقدر دلم تنگ است
.
.
.
*منظورم هنرمند دیارم " همای " است که در این نشانی می توانید آگاهی لازم را در باره او بخوانید
http://www.mastan-homay.blogfa.com/
http://www.mastan-homay.blogfa.com/
No comments:
Post a Comment